ธรรมะเพื่อประช: การตั้งตนไว้ชอบ : หน้า 109/584

ธรรมะเพื่อประช การตั้งตนไว้ชอบ ១០៨ “น ต์ มาตา ปิตา กยิรา สมฺมาปณิหิต จิตฺต อญฺเญ วา ปน ญาตกา เสยุยโส นํ ตโต กเร มารดาบิดา ก็หรือญาติเหล่าอื่น จึงทำเหตุนั้นให้ไม่ได้ จิตที่บุคคลตั้งไว้ชอบ พึงทำผู้นั้นให้ประเสริฐกว่าเหตุนั้นได้” แม้บางคนเกิดในตระกูลที่เป็นสัมมาทิฏฐิ มีศีลมีธรรม ถึง พร้อมด้วยศรัทธา รักในการทําทาน แต่เขากลับมีความคิด ตระหนี่เสียดายทรัพย์ นอกจากไม่ให้ใครแล้ว ยังคิดอยากได้ ของผู้อื่นอีก มีความเห็นผิดคิดว่าบุญบาปไม่มีจริง โลกนี้โลก หน้าไม่มี ตายแล้วสูญ พ่อแม่ไม่มีคุณ ดังนี้เป็นต้น จิตของ บุคคลที่ตั้งไว้ผิดเช่นนี้ ย่อมนำความทุกข์มาให้โดยส่วนเดียว ยิ่ง กว่าความทุกข์ที่พวกโจรมาปล้นทรัพย์ หรือถูกเขาทำร้ายจน เสียชีวิต เพราะการถูกเบียดเบียนจากบุคคลเหล่านั้นเป็นทุกข์ แต่ในภพชาตินี้เท่านั้น ซึ่งความทุกข์ทรมานนั้น เทียบไม่ได้กับ ความทุกข์ที่เกิดจากจิตที่ตั้งไว้ผิด เพราะจิตที่ตั้งไว้ผิดย่อมทำให้ คําพูด และการกระทำผิดไปด้วย ทำให้ได้รับผลจากการที่ตั้งจิต ไว้ผิดในภพชาตินี้ทันที ในที่สุดต้องไปทุกข์ทรมานในอบายภูมิ ทนทุกข์ทรมานอยู่ในนรกนานแสนนาน และยังไม่รู้ว่าจะหลุด พ้นจากผลกรรมนั้นเมื่อใด ส่วนจิตที่บุคคลตั้งไว้ชอบ มีแต่จะอำนวยประโยชน์สุข