ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
การตั้งตนไว้ชอบ
๑๑๑
ระลึกถึงพระบรมศาสดาด้วยการทำอัญชลีไว้เหนือเศียรน้อมไป
ทางพระเวฬุวัน พลางเปล่งอุทานขึ้น ๓ ครั้งว่า “นโม ตสฺส ภควโต
อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส” ในขณะที่พราหมณ์บางพวกกำลังบริโภค
บางพวกกำลังเริ่มลงมือ บางพวกกำลังวางภัตไว้ต่อหน้า เมื่อ
พราหมณ์เหล่านั้นได้ยินเสียงอุทานของนาง ประดุจถูกค้อน
ขนาดเท่าภูเขาสิเนรุกระหน่ำลงบนศีรษะ ประดุจถูกหลาวเจาะ
รูหูทั้งสองข้าง ต่างพากันโกรธ และต่อว่าพราหมณ์นั้นว่า
“พวกเราถูกผู้ที่นับถือสมณะโล้นเชิญให้เข้ามาในเรือนแล้ว”
ต่างทิ้งก้อนข้าวในมือ คายก้อนข้าวที่อยู่ในปากทิ้ง และด่า
พราหมณ์ต่างๆ นานา แล้วลุกจากไปทันที
แม้พราหมณ์เองก็ด่าพราหมณีต่างๆ นานา แต่เพราะ
ความรักในภรรยา ตนจึงไม่อาจทำอะไรได้ ได้แต่กล่าวว่า “เธอ
เอาแต่สรรเสริญคุณของสมณะโล้นนั้นไปทุกที ฉันจักข่มพระ
ศาสดาของเธอด้วยวาทะของฉันเดี๋ยวนี้แหละ” พราหมณ์ได้
ออกจากบ้านไปวัดพระเวฬุวันด้วยใจที่เดือดดาลงุ่นง่าน เมื่อไป
ถึงก็ไม่ถวายบังคมพระบรมศาสดา ได้ไปนั่งในที่แห่งหนึ่งแล้วทูล
ถามปัญหาว่า “บุคคลฆ่าอะไรได้จึงจะนอนเป็นสุข บุคคลฆ่า
อะไรได้จึงจะไม่เศร้าโศก สมณโคดม ท่านชอบใจการฆ่าธรรม
อะไรว่าเป็นธรรมอันเอก”