ธรรมะเพื่อประช : หน้า 112/584

ธรรมะเพื่อประช การตั้งตนไว้ชอบ ๑๑๑ ระลึกถึงพระบรมศาสดาด้วยการทำอัญชลีไว้เหนือเศียรน้อมไป ทางพระเวฬุวัน พลางเปล่งอุทานขึ้น ๓ ครั้งว่า “นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส” ในขณะที่พราหมณ์บางพวกกำลังบริโภค บางพวกกำลังเริ่มลงมือ บางพวกกำลังวางภัตไว้ต่อหน้า เมื่อ พราหมณ์เหล่านั้นได้ยินเสียงอุทานของนาง ประดุจถูกค้อน ขนาดเท่าภูเขาสิเนรุกระหน่ำลงบนศีรษะ ประดุจถูกหลาวเจาะ รูหูทั้งสองข้าง ต่างพากันโกรธ และต่อว่าพราหมณ์นั้นว่า “พวกเราถูกผู้ที่นับถือสมณะโล้นเชิญให้เข้ามาในเรือนแล้ว” ต่างทิ้งก้อนข้าวในมือ คายก้อนข้าวที่อยู่ในปากทิ้ง และด่า พราหมณ์ต่างๆ นานา แล้วลุกจากไปทันที แม้พราหมณ์เองก็ด่าพราหมณีต่างๆ นานา แต่เพราะ ความรักในภรรยา ตนจึงไม่อาจทำอะไรได้ ได้แต่กล่าวว่า “เธอ เอาแต่สรรเสริญคุณของสมณะโล้นนั้นไปทุกที ฉันจักข่มพระ ศาสดาของเธอด้วยวาทะของฉันเดี๋ยวนี้แหละ” พราหมณ์ได้ ออกจากบ้านไปวัดพระเวฬุวันด้วยใจที่เดือดดาลงุ่นง่าน เมื่อไป ถึงก็ไม่ถวายบังคมพระบรมศาสดา ได้ไปนั่งในที่แห่งหนึ่งแล้วทูล ถามปัญหาว่า “บุคคลฆ่าอะไรได้จึงจะนอนเป็นสุข บุคคลฆ่า อะไรได้จึงจะไม่เศร้าโศก สมณโคดม ท่านชอบใจการฆ่าธรรม อะไรว่าเป็นธรรมอันเอก”