ศิลปะในการดำรงชีวิตและความตาย : หน้า 348/584

ธรรมะเพื่อประช ศิลปะในการดำรงชีวิต ๓๔๗ ความตายเป็นบทสรุปสุดท้ายของชีวิต เป็นประสบการณ์ ที่มนุษย์ทุกๆ คน หลีกเลี่ยงไม่ได้ เช่นเดียวกับการเกิด การ เจริญเติบโต จากเด็กเป็นผู้ใหญ่ จนกระทั่งถึงวัยชรา ความตาย นั้นอาจมองได้หลายลักษณะ อาจมองเหมือนการระเหยของน้ำ กลายเป็นไอ เหมือนการหลับฝันไปแล้วตื่นขึ้นมา หรือเหมือน การโยกย้ายที่อยู่อาศัย แต่ไม่ว่าจะมองในแง่มุมใด สิ่งที่น่าเป็น ห่วงยิ่งกว่าการตาย คือชีวิตหลังความตาย เนื่องจากไม่รู้ว่าจะ ไปสู่สุคติหรือทุคติ ฉะนั้นการดำรงชีวิตจึงต้องมีศิลปะ ต้อง ศึกษาให้รอบคอบ เพื่อความสุขและความปลอดภัยในชีวิต เทส ว่า มีวาระแห่งพุทธสุภาษิตใน อัฏฐกวรรค คุหัฏฐกสุตตนิท- “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อายุของพวกมนุษย์นี้น้อยจำต้อง ไปสู่ปรโลก มนุษย์ทั้งหลายจำต้องประสบความตาย ตามที่รู้ กันอยู่แล้ว ควรทำกุศล ควรประพฤติพรหมจรรย์ ไม่มี มนุษย์ที่เกิดมาแล้วจะไม่ตาย ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดย่อม เป็นอยู่นาน ผู้นั้นก็เป็นอยู่ได้เพียง ๑๐๐ ปี หรือที่เกินกว่า ๑๐๐ ปี ก็มีน้อย อายุของพวกมนุษย์น้อย บุรุษผู้ใคร่ความดี พึงดูหมิ่น อายุที่น้อยนี้จึงรีบประพฤติให้เหมือนคนถูกไฟไหม้ศีรษะฉะนั้น