ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
มหาพรหม ผู้เห็น ผิด
เห็นที่ไม่ตรงตามความเป็นจริง เมื่อไม่มีผู้ใดแก้ไขปัญหาที่
ติดค้างในใจมายาวนานได้ ท่านจึงมีความเห็นว่า การเกิดเป็น
มหาพรหมนี้ เป็นสิ่งที่เที่ยงยั่งยืนแล้ว ไม่มีการจุติไปไหน
อายตนนิพพานอันเป็นที่ออกไปของสัตวโลกไม่มี
*เรื่องราวชีวิตของพกพรหมนี้ มีอยู่ชาติหนึ่งท่าน
นําเพ็ญฌาน ได้เข้าถึงฌานสมาบัติ ทำให้ได้บังเกิดเป็นมหา
พรหมในชั้นเวหัปผลาพรหม มีอายุยืนถึง ๕๐๐ กัป จนหมดอายุ
ขัย แต่เพราะยังไม่หมดบุญ จึงไปเกิดในชั้นสุภกิณหาอีกถึง ๖๔
กัป แล้วถอยลงมาเกิดในชั้นอาภัสสราอีก ๘ กัป ในชั้นอาภัสสรานี้
พกพรหมไม่สามารถระลึกถึงอดีต ที่เคยเกิดในชั้นเวหัปผลาและ
สุภกิณหา หรือแม้แต่ที่ชั้นอาภัสสรานี้ ก็ไม่อาจระลึกได้ว่า ที่
เป็นเช่นนี้เพราะสาเหตุอะไร เมื่อระลึกถึงอดีตไม่ได้ จึงเกิด
ความเห็นผิดคิดว่า ตนเป็นอมตะ ไม่เกิด ไม่แก่ ไม่ตาย ครั้งนั้น
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับอยู่ที่พระเชตวันมหาวิหาร ทรงรู้
ความปริวิตกแห่งใจของท้าวมหาพรหม ด้วยเจโตปริยญาณที่
บริสุทธิ์ จึงอันตรธานจากพระเชตวันไปปรากฏที่พรหมโลก
เมื่อพกพรหมเห็นพระพุทธองค์ ได้กล่าวว่า “มาเถิด
ท่านสหาย นับว่าท่านนี้มาในสถานที่ที่ดีที่สุดแล้ว ที่นี้ไม่มีการเกิด
*มก. พรหมนิมันตนิกสูตร เล่ม ๑๙ หน้า ๔๔๑