ธรรมะเพื่อประช: ปัญญา พาพ้นภัย : หน้า 334/584

ธรรมะเพื่อประช ปัญญา พาพ้นภัย (๒) မာမာက ต้องถูกฆ่าเช่นกัน ด้วยความเป็นผู้ฉลาด จึงปลอมเป็นคน ตาบอดมองไม่เห็น เดินโซซัดโซเซเข้าไปพักที่บรรณศาลา เมื่อ ทาสปรันตปะมาพบเข้า ก็ทำทีเป็นมองไม่เห็น พร้อมกับกล่าวว่า “ข้าแต่สมมติเทพ นัยน์ตาทั้งสองของข้าพระองค์มืดบอดลง เพราะถูกอสรพิษร้ายพ่นพิษใส่ ในขณะที่ยืนอยู่ข้างจอมปลวก ในป่า จึงไม่รู้ทางกลับไปสู่ที่พำนักอาศัย ขอองค์สมมติเทพได้ โปรดเป็นที่พึ่งของข้าพระองค์ด้วยเถิด” ทาสปรันตปะคิดเอาเองว่า เขาคงไม่รู้เรื่องการลอบ ปลงพระชนม์ จึงปลอบใจว่า “ท่านพราหมณ์ ท่านอย่าคิดอะไร ไปเลย เราจะคอยปรนนิบัติรับใช้ท่านเอง” ตั้งแต่นั้นมา ทาส ปรันตปะก็ตายใจ และนำผลไม้มาให้ปุโรหิตได้บริโภคอย่าง สะดวกสบาย วันหนึ่ง พระราชเทวีได้ถามทาสปรันตปะชู้รัก ด้วย ความสงสัยว่า “เมื่อเจ้าปลงพระชนม์พระราชาไม่มีใครเห็นหรือ” ทาสตอบว่า “ขณะนั้นได้ยินแต่เสียงเขย่ากิ่งไม้เท่านั้น แต่ไม่รู้ว่า คนหรือสัตว์เขย่ากิ่งไม้ เมื่อไปตรวจดูก็ไม่เห็นใคร เพียงแต่คิดว่า สักวันหนึ่งภัยคงจักมาถึงข้าพระองค์ เพราะการเขย่ากิ่งไม้นั้น” ปุโรหิตได้ยินเรื่องราวที่ทั้งสองสนทนากันพอดี คิดหา ทางกำจัดทาสผู้ชั่วร้ายให้ได้ จึงได้แต่อดทนรอโอกาสที่เหมาะ