ธรรมะเกี่ยวกับการลดโศกเศร้า : หน้า 426/584

ธรรมะ ประช ผู้นำบุญของโลก ๔๒๕ อำมาตย์ให้คลายโศกได้ ท่านเกิดความคิดขึ้นมาว่า “นอกจาก พระบรมศาสดาแล้ว คนอื่นไม่อาจทําให้เราหายเศร้าโศกได้” จึงตรงไปยังวัดพระเชตวันเพื่อเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา และ กราบทูลพระพุทธองค์ว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ หญิงผู้เป็น ที่รักของข้าพระองค์ได้ตายจากไปแล้ว ข้าพระองค์มีความทุกข์ ใจอย่างยิ่ง ขอพระองค์จงเป็นที่พึ่งแก่ข้าพระองค์ด้วยเถิด” พระบรมศาสดาจึงตรัสว่า “น้ำตาของท่าน ผู้ร้องไห้ คร่ำครวญในเวลาที่หญิงคนนี้ตายมีมากกว่าน้ำในท้องมหาสมุทร ทั้งสี่เสียอีก ท่านอย่าได้เพิ่มทะเลแห่งน้ำตาให้มากไปกว่านี้เลย ไม่มีใครในโลกที่จะดับทุกข์ได้ด้วยน้ำตา เพราะความโศกเศร้า เสียใจไม่ก่อให้เกิดประโยชน์แก่ใคร แม้กระทั่งตัวของท่านเอง” จากนั้น พระพุทธองค์ทรงแสดงพระธรรมเทศนาถึง ความทุกข์ ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก มหา อำมาตย์จึงคลายจากความโศก หมดความอาลัย ความยึดมั่น ถือมั่นในตัวบุคคล สามารถยกจิตขึ้นสู่ไตรลักษณ์ พิจารณาว่า สังขารทั้งหลายล้วนไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา แล้วทําใจ หยุดนิ่งตามกระแสธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อจบพระ ธรรมเทศนา มหาอำมาตย์สามารถดับกิเลส ได้บรรลุธรรมเป็น พระอรหันต์