การฝึกจิตตามธรรมะแบบเด็ก ๗ ขวบ : หน้า 227/584

ธรรมะเพื่อประช จ น ข้ า ม า พ ร ว ย ข้ า ม ช า ติ (๕) ๒๒๖ ที่ ถามพระเถระด้วยความอยากรู้ ตามประสาเด็กอายุ ๗ ขวบ มีบารมีแก่กล้า เมื่อได้คำตอบแล้ว ก็ตรึกธรรมะไปว่า ถ้า สามารถดัดลูกศรที่ไม่มีจิต ให้ตรงได้ ทำไมหนอ คนซึ่งมีจิตแท้ๆ จึงไม่สามารถบังคับจิตของตนเองได้” ครั้นสามเณรเดินต่อไป เห็นช่างไม้กำลังถากไม้ เพื่อทำ ก่ากง และดุมเกวียน จึงเรียนถามพระเถระว่า “เขาถากไม้เพื่อ ทำอะไรกันครับ” พระเถระตอบว่า “เขาถากไม้เพื่อทำล้อเกวียน” สามเณรถามต่อว่า “แล้วไม้เหล่านั้นมีจิตไหมครับ” เมื่อรู้ว่า ไม้ไม่มีจิต ก็ขบคิดขึ้นมาว่า “ถ้าคนทำท่อนไม้ที่ไม่มีจิต ให้เป็นล้อได้ แล้วทําไม คนผู้มีจิตจึงไม่สามารถบังคับจิตตนเองได้” เมื่อสามเณรได้แรงบันดาลใจจากธรรมชาติรอบตัวเพื่อ การฝึกจิตเช่นนั้น จึงได้กราบเรียนพระเถระว่า “กระผมจะขอ กลับวัดไปก่อน” พระสารีบุตรรู้ถึงจุดมุ่งหมายของสามเณร จึง อนุญาตให้กลับก่อน เมื่อสามเณรกลับถึงที่พักแล้ว ได้ตั้งใจนั่ง สมาธิอยู่ในห้องตามลำพัง และด้วยเดชของสามเณร ทิพย อาสน์ของท้าวสักกะเกิดอาการร้อนขึ้นมา พระองค์ใคร่ครวญดู รู้ว่าบัณฑิตสามเณรถวายบาตรแด่พระอุปัชฌาย์แล้วเดินทางกลับ ด้วยตั้งใจว่า “จักปฏิบัติสมณธรรม” จึงตรัสเรียกท้าวมหาราช ทั้งสี่มาสั่ง ให้ไปไล่นกกาที่ร้องจอแจอยู่ใกล้วิหารให้หนีไป แล้ว อารักขาให้ดี และตรัสบอกจันทเทพบุตรให้ไปฉุดรั้งมณฑล