ธรระพี ประชจ กับการบวชเป็นสามเณร : หน้า 226/584

ธรระพี ประช จ น ข้ า ม า พ รวยข้ามชาติ (๕) ๒๒๕ *เหมือนอย่างบัณฑิตสามเณร ผู้ได้บรรลุธรรมเป็นพระ อรหันต์ตั้งแต่เยาว์วัย เพราะอาศัยบุญที่ได้สั่งสมไว้อย่างดีแล้ว ในอดีต วันนี้เรามาติดตามเรื่องราวของท่านในตอนอวสาน ครั้นหนูน้อยบัณฑิตมีอายุได้ ๗ ขวบ บุญในตัวกระตุ้นเตือนให้ หนูน้อยอยากออกบวช เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง เมื่อปรารภ อยากบวชกับมารดา มารดาก็อนุโมทนาบุญด้วย และได้พา หนูน้อยไปมอบถวายแด่พระสารีบุตรเถระ หนูน้อยบัณฑิตได้บรรพชาเป็นสามเณร ท่านฝึกตนเองอยู่ ๗ วัน ในวันที่ 4 ของการบวช ขณะที่สามเณรบัณฑิตกำลังเดิน บิณฑบาตตามหลังพระเถระอยู่นั้น ได้เห็นเหมืองแห่งหนึ่ง จึง เรียนถามพระสารีบุตรว่า “สิ่งนี้เขาเรียกว่าอะไรมีไว้ทำอะไรครับ” พระสารีบุตรตอบว่า “เขาเรียกว่าเหมือง มีไว้สำหรับไขน้ำ เข้าไปในนาข้าว” สามเณรถามต่อว่า “น้ำมีจิตไหมครับ” พระเถระ ตอบว่า “น้ำไม่มีจิตหรอก สามเณร” สามเณรเกิดความคิดว่า “ถ้าคนทั้งหลายไขน้ำซึ่งไม่มีจิต เข้าไปสู่ที่ที่ตนปรารถนา แล้วทำการงานได้ เหตุไฉนคนซึ่งมีจิตแท้ๆ จึงไม่สามารถบังคับจิตตนเองได้” สามเณรเดินต่อไป เห็นช่างศร กำลังเอาลูกศรลนไฟ เล็งดูด้วยหางตา แล้วดัดให้ตรง จึงเรียน *มก. บัณฑิตสามเณร เล่ม ๔๑ หน้า ๓๓๑