ธรรมะเพื่อประชาสังคม : หน้า 189/584

ธรรมะเพื่อประช จ น ข้ า ม า พ ร ว ย ข้ า ม ช า ติ (๑) ១៨៨ เมื่อได้ให้ทานและใช้สอยตามควรแล้ว จะไม่ถูกติฉิน เข้าถึง สถานที่อันเป็นสวรรค์” สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เกิดมาแล้ว ล้วนถูกไฟคือความแก่ ความเจ็บ และความตาย เผาลนอยู่ทุกอนุวินาที ถึงเราจะไม่ สามารถหลบหนีพ้น แต่เราทุกคนก็สามารถขนสมบัติที่หามาได้ ด้วยความยากลําบากนี้ ให้ติดตัวข้ามภพข้ามชาติไปได้ เพียงแต่ ต้องทำให้ถูกหลักวิชชา ไม่ใช่เอาไปฝากธนาคาร หรือฝังดินไว้ ต้องตัดความตระหนี่ แล้วบริจาคทาน เปลี่ยนทรัพย์สมบัติหยาบ ให้เป็นทรัพย์ละเอียด คือ บุญ หากยังตัดความตระหนี้ไม่ได้ สมบัติที่เรามีอยู่ ก็จะใช้ในชาตินี้เพียงชาติเดียวเท่านั้น นักรบผู้เก่งกล้า านาญการศึก มักมีคติเตือนตนว่า “การ ศึกเรื้อรัง ให้ระวังท้องพระคลังจะร่อยหรอ” แม่ทัพที่เจนจัดใน การรบทัพจับศึก เมื่อถึงคราวออกรบ ต้องตระเตรียมเสบียง กําลังพลและกลยุทธ์ในการเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้ภายใน ระยะเวลาอันสั้น เพราะถ้าปล่อยให้การศึกยืดเยื้อเรื้อรัง กำลัง พลจะอ่อนแอ เสบียงจะร่อยหรอ ความพ่ายแพ้ก็จะตามมา การทําศึกสงครามของชีวิตในสังสารวัฏ เพื่อต่อสู้ เอาชนะกิเลสที่มาครอบงำจิตใจก็เช่นเดียวกัน ต้องมีการตระ เตรียมเสบียง คือ บุญ ให้ถึงพร้อม มีเป้าหมาย มีกุศโลบายใน