ธรรมะเพื่อประชา: การปล่อยวางเพื่อการหลุดพ้น : หน้า 76/584

ธรรมะเพื่อประช สารธรรม ของชีวิต ๗๕ และไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงแล้วย่อมละความพอใจในสังขารร่างกาย เวทนา ๓ อย่างนี้ คือ สุขเวทนา ทุกขเวทนา อทุกขม สุขเวทนา เวทนาเหล่านั้นเกิดขึ้นเพราะจิตเป็นปัจจัยปรุงแต่ง เป็นสุข เป็นทุกข์ บางครั้งก็ไม่สุขไม่ทุกข์ เมื่อพิจารณาเห็นอย่างนี้ ย่อมหน่ายทั้งในสุขเวทนา ทุกขเวทนา และในอทุกขมสุขเวทนา เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด คลายความยึดมั่นถือมั่น เมื่อคลายความยึดมั่น จิตก็หลุดพ้น เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ก็มีญาณ หยั่งรู้ว่าหลุดพ้นแล้วรู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้วกิจที่ควรทำก็ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้ไม่มีอีกแล้ว ผู้มีจิตหลุดพ้นย่อมไม่ วิวาทแก่งแย่งกับใครๆ โวหารใดที่ชาวโลกพูดกัน ก็พูดไปตาม โวหารนั้น แต่ไม่ยึดมั่นด้วยทิฏฐิเหล่านั้นเลย ทีฆนขะได้พิจารณาธรรมตามที่พระพุทธองค์ทรงเทศนา ก็เข้าใจตามความเป็นจริงว่า ที่ตนเคยยึดถือมานั้น ยังทําให้ ติดข้องอยู่กับภพสาม ไม่สามารถสลัดตนให้หลุดพ้นจากเครื่อง ร้อยรัด คืออาสวกิเลสที่นอนเนื่องอยู่ในใจได้ ท่านได้พิจารณา เห็นธรรมด้วยตัวเองว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งหมดมีความดับไปเป็นธรรมดา ทําให้ละคลายความ เห็นผิดๆ ทั้งหมดที่เคยยึดถือมา แล้วทำใจหยุดนิ่งปล่อยใจไป ตามกระแสพระธรรมเทศนา จนได้บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน