คุณค่าแห่งศิลปะในเรื่องราวของปุโรหิต : หน้า 343/584

Bะเพื่อประช คุณค่าแห่งศิลปะ ๓๔๒ มูลแพะไปทีละก้อนทางช่องม่าน ให้พุ่งเข้าปากของปุโรหิต ทุกครั้งที่อ้าปากพูด โดยที่ปุโรหิตไม่ทันรู้สึกตัวว่า กลืนกินมูลแพะ เข้าไป จนกระทั่งมูลแพะทั้งทะนาน เข้าไปอยู่ในท้องของปุโรหิต ถึงครึ่งท้อง เมื่อพระราชารู้ว่ามูลแพะหมดแล้วจึงตรัสว่า “ท่านปุโรหิต ท่านกลืนมูลแพะเข้าไปตั้งทะนาน เพราะความเป็นคนช่างพูด ท่านยังไม่รู้ตัวเลยหรือ เราเกรงว่าท่านจะไม่สามารถย่อยมูล แพะนั้นได้ จงกลับไปดื่มยาถ่ายมูลแพะทิ้งเถอะ” ทันทีที่ปุโรหิต รู้ตัวว่าตนเองกลืนมูลแพะเข้าไปทั้งทะนาน เพราะนิสัยช่างพูด ก็รู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่นั้นมา เขากลายเป็นคน ปิดปากสนิท แม้ใครจะชวนคุยก็ไม่ค่อยยอมพูดด้วย พระราชาทรงสบายหูจึงพระราชทานบ้านส่วย ๔ หลัง ในทิศทั้ง ๔ อีกทั้งบุรุษง่อยนั้นจะได้รับส่วยประมาณ 900,000 กหาปณะ เป็นประจำ ต่อมาพระโพธิสัตว์ได้เข้าเฝ้าพระราชา ปรารภเรื่องชายง่อย พลางกราบทูลว่า “ข้าแต่พระราชา ขึ้น ชื่อว่าศิลปะ แม้อย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จ โดยแท้ ชายง่อยได้บ้านสวยทั้ง ๔ ทิศ ก็ด้วยการดีดมูลแพะเท่านั้น” จากเรื่องนี้ จะเห็นได้ว่า เพียงแค่มีศิลปะในการดีด ก้อนกรวดเท่านั้น ยังช่วยให้ชายง่อยได้ทรัพย์สมบัติมากมายถึง