ธรรมะเพื่อประช - วจีกรรม นำสู่นิพพาน : หน้า 470/584

ธรรมะเพื่อประช วจีกรรม นำสู่นิพพาน ៤៦៩ ครั้นท่านบรรลุพระอรหัตแล้ว ระลึกถึงบุพกรรมของตน เกิดความโสมนัส ถึงกับประกาศเรื่องราวที่ตนเคยอบรม ประพฤติมาในกาลก่อน ด้วยความเบิกบานใจว่า ในกัปที่แสนแต่ภัทรกัปนี้ พระผู้พิชิตมารผู้รู้แจ้งธรรม ทั้งปวง พระนามว่า ปทุมุตตระได้เสด็จอุบัติขึ้นในโลก พระ ตถาคตเจ้ายังบุคคลบางพวกให้ตั้งอยู่ในสรณคมน์ ยังบุคคลบาง พวกให้ตั้งอยู่ในศีล มีกุศลกรรมบถ ๑๐ อันอุดม พระธีรเจ้า พระองค์นั้น ทรงประทานสามัญผลอันอุดมแก่บุคคลบางคน ทรงประทานสมาบัติ ๘ และวิชชา ๓ แก่บุคคลบางคน พระ โลกนาถผู้สูงสุดกว่านรชนพระองค์นั้นทรงเกื้อกูลผู้มีบุญบางพวก ให้ทรงอภิญญา ทรงประทานปฏิสัมภิทาญาณ ๔ แก่บุคคล บางพวก พระผู้เป็นสารถี ฝึกคนผู้ควรฝึก ทรงเห็นสรรพสัตว์ ที่ควรจะนำไปตีให้ได้ตรัสรู้ แม้จะไกล กี่ภพภูมิ ที่โยชน์ พระพุทธองค์ก็เสด็จไปโปรด ครั้งนั้น เราเป็นบุตรของพราหมณ์ในพระนครหังสวดี เป็นผู้เรียนจบไตรเพท เข้าใจไวยากรณ์ ฉลาดในนิรุตติ เฉียบ แหลมในคัมภีร์นิฆัณฑุ เข้าใจตัวบท รู้ชัดในคัมภีร์เกฏตะ ฉลาด ในฉันท์และกาพย์กลอน เมื่อเที่ยวเดินพักผ่อนไปถึงพระวิหาร หงสาราม ได้เห็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด อันมี