ราชทูตและตัณหา : หน้า 435/584

Bะเพื่อประช ราชทูต รับใช้ตัวเอง ๔๓๔ แล้วเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปจนถึงที่ประทับของพระเจ้าโภชนสุทธิกราช โดยไม่มีผู้ใดผู้หนึ่งกล้าห้ามปราม เพราะเหตุว่าในสมัยนั้น เมื่อ ผู้ใดร้องประกาศว่า “ตัวเราเป็นราชทูต” ย่อมได้รับเกียรติและ ไม่มีใครกล้าที่จะห้ามปราม เมื่อไปถึงที่ประทับของพระมหากษัตริย์แล้ว รีบคว้าเอา อาหารจากพระสุพรรณภาชนะมากหนึ่งใส่ปาก แล้วบริโภคอยู่ ต่อหน้าพระราชา ราชบุรุษทั้งหลายที่ถือดาบยืนอารักขาอยู่ ชักดาบออกหมายจะประหารบุรุษนั้น แต่พระราชาได้ห้ามปราม ไว้ว่า “ท่านทั้งหลายอย่าทําอันตรายแก่เขาเลย ให้เขาบริโภค ตามสบายเถิด” เมื่อตรัสดังนี้แล้ว ทรงล้างพระหัตถ์ ประทับ ทอดพระเนตรอยู่ ครั้นบุรุษนั้นบริโภคจนอิ่มหนำสำราญแล้ว จึงพระราชทานน้ำที่เป็นน้ำเสวยของพระองค์ แล้วตรัสถามว่า “ดูก่อนบุรุษผู้อาจหาญ ถ้อยคำที่เจ้ากล่าวว่า ตัวเรา เป็นราชทูตนั้น ตัวเจ้าเป็นราชทูตของใคร” บุรุษนั้นกราบทูลว่า “ข้าพระองค์เป็นราชทูตของตัณหา ตัณหาตั้งข้าพระองค์ให้เป็น ทูต และบังคับข้าพระองค์ว่า เจ้าจงถือเอาสิ่งนั้นสิ่งนี้มาให้แก่เรา" บุรุษนั้นกราบทูลต่อไปอีกว่า “ธรรมดาสัตว์ทั้งหลาย ล้วน ตกอยู่ในอำนาจของตัณหา คือความอยาก ย่อมไปสู่ประเทศอัน ไกลโพ้น เพื่อให้ได้สิ่งของอันใดอันหนึ่งมาสำหรับตน แม้อาหาร