ธรรมะเพื่อประช: ปัญญา พาพ้นภัย (๒) : หน้า 333/584

ธรรมะเพื่อประช ปัญญา พาพ้นภัย (๒) เนื่องจากความคุ้นเคยกันมากเกินไป พระเทวีได้ประพฤติ นอกใจพระราชา โดยประพฤติมิจฉาจารกับทาสของตนเอง เมื่อพระนางทำผิดแล้ว เกรงว่าพระสวามีจะจับได้ จึงแนะนำให้ ทาสปลงพระชนม์พระราชา จะได้ไม่มีใครรู้เรื่อง วันรุ่งขึ้นเมื่อ พระราชากำลังจะลงไปสรงสนานในแม่น้ำซึ่งเป็นกิจวัตรประจําวัน ทรงให้ทาสปรันตปะถือพระขรรค์และภูษาของพระองค์ เมื่อ ทาสเห็นเป็นโอกาสเหมาะ คิดว่าคงไม่มีใครเห็น จึงใช้พระขรรค์ เตรียมจะฟันคอพระราชา ขณะนั้นเอง พระราชารู้ว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว ทรงร้อง เสียงดังด้วยความกลัวตาย แต่ก็ไม่สามารถหลบพ้นเงื้อมมือ มัจจุราช ที่ทาสผู้ทรยศได้หยิบยื่นให้ จึงถูกปลงพระชนม์อย่าง น่าเวทนาที่ท่านํ้านั่นเอง ฝ่ายปุโรหิตได้ยินเสียงร้องรู้ว่าพระราชา ถูกลอบปลงพระชนม์ จึงเขย่ากิ่งไม้ไหวไปไหวมา และรีบลงจาก ต้นไม้เข้าไปนั่งหลบอยู่ที่พุ่มไม้แห่งหนึ่ง ทาสปรันตปะได้ยิน เสียงเขย่ากิ่งไม้ของปุโรหิต รีบตามไปดูว่ามีใครแอบเห็นการ ฆาตกรรมของตนเองบ้าง จะได้ฆ่าปิดปากให้หมด เมื่อไม่เห็น ใครก็รีบมาฝังพระราชา แล้วรีบกลับไปรายงานพระเทวีทันที เมื่อทาสปรันตปะไปแล้ว ปุโรหิตจึงออกจากที่หลบซ่อน และรู้ชัดว่า พระราชาสวรรคตแล้ว ก็หวาดหวั่นว่าตนเองจะ