ธรรมะและเมตตาในพระราชาและทีฆาวุ : หน้า 44/571

ธรรมะเพื่อประชาช กระแสแห่ง เม ต ต า จิ ต ๔๓ ตื่นจากบรรทมได้สดับเสียงอันไพเราะนั้นแล้ว ทรงเกิดความพอใจ จึงให้น่าเด็กเลี้ยงช้างมาเข้าเฝ้า เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็น ทีฆาวุ ก็เกิดความเมตตารักใคร่ ทรงโปรดปรานมาก ได้แต่งตั้ง ให้เป็นมหาดเล็กรับใช้ใกล้ชิดพระองค์ ทีฆาวุก็ตั้งใจปฏิบัติ ราชการอย่างดี คอยสนองพระราชโองการด้วยดีตลอดมา วันหนึ่ง พระเจ้าพรหมทัตโปรดให้ทีฆาวุกุมารเทียมราชรถ เพื่อเสด็จล่าเนื้อในป่า เมื่อเสด็จออกนอกเมือง ทีฆาวุบังคับม้า วิ่งไปด้วยความเร็ว เข้าไปในป่าลึก พวกทหารตามไม่ทัน จึงมี เพียงพระราชากับทีฆาวุเท่านั้น พระราชาทรงเหนื่อยล้า เมื่อ หยุดรถแล้ว จึงบรรทมหลับบนตักของทีฆาวุ ในขณะนั้น ทีฆาวุกุมารระลึกถึงความแค้นในอดีตว่า “บ้านเมืองของเราถูกพระราชานี้ยึดไป แม้มารดาบิดาของเรา ก็ถูกพระราชาองค์นี้ฆ่า ถึงเวลาที่จะจัดการกับศัตรูแล้ว” จึงชักพระขรรค์ออกจากฝัก หมายจะแทงพระราชา แต่ในขณะ เดียวกัน ก็ระลึกถึงโอวาทที่พระราชบิดาให้ไว้ก่อนสวรรคตว่า “อย่าเห็นแก่ยาว อย่าเห็นแก่สั้น” จึงไม่อยากละเมิดคำของ พระราชบิดา ได้สอดพระขรรค์เก็บเข้าที่เดิม ครู่หนึ่งความคิด อาฆาตได้ผุดขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง พระกุมารก็ชักพระขรรค์ออก มาหมายจะฆ่าอีก แต่พอระลึกถึงโอวาทพระราชบิดาก็ยับยั้งเอา ไว้อีก ทําอย่างนี้อยู่ถึง ๓ ครั้ง