ธรรมะเพื่อประชา: ความตายและการฟังธรรม : หน้า 502/571

ธรรมะเพื่อประชา เส้นทางจอมปราชญ์ (๗) ๕๐๑ ไม่อิ่มด้วยน้ำอย่างนั้น ดังนั้นพวกเราเองควรที่จะดูแบบอย่างไว้ แล้วทำความรู้สึกว่าเราเป็นทะเลแห่งบุญมหาสมุทรแห่งความดี ที่ไม่รู้จักอิ่มในการฟังธรรม ไม่อิ่มการทำความดี วันหนึ่ง ท่านทั้งสองนั่งสนทนาธรรมกันตามปกติ พระ ยามิลินท์เกิดความสงสัยเรื่องของมรณะคือความตาย จึงเอ่ย ถามพระนาคเสนว่า “พระคุณเจ้าผู้เจริญ โยมยังมีความสงสัยว่า เมื่อเราเกิดมาแล้ว ทุกคนบ่ายหน้าไปสู่ความตายกันทั้งนั้น เวลาที่มนุษย์ตาย ตายเป็นกาลมรณะทั้งหมดหรือตายเป็น อกาลมรณะ” พูดง่ายๆ ก็คือว่า ถึงเวลาจึงจะตาย หรือว่าไม่ถึง คราวตายก็ต้องตาย พระนาคเสนจึงถวายพระพรว่า “มีทั้งสอง ประเภท มหาบพิตร มีทั้งกาลมรณะ และอกาลมรณะ” พระยามิลินท์ได้ฟังอย่างนั้น จึงถามต่อไปว่า “ข้าแต่พระ นาคเสน ที่ตายเป็นกาลมรณะ และที่ตายเป็นอกาลมรณะนั้นเป็น อย่างไร ช่วยไขข้อข้องใจให้โยมด้วย” พระนาคเสนอรหันตเจ้า จึงกล่าววิสัชนาว่า “มหาบพิตร ผลมะม่วงหรือผลไม้ชนิดต่างๆ ย่อมหล่นตั้งแต่ในกาลที่ยังเป็นช่อ บางทีช่อดอกเพิ่งจะตั้งเป็น ผลก็ร่วงหล่นไป บางครั้งเป็นผลเล็กๆ เท่านั้นก็หล่นไป บางครั้ง ห่าน บางครั้งสุกก็หล่นไป มหาบพิตรเคยเห็นผลไม้เป็นอย่างที่ อาตมภาพกล่าวหรือไม่”