ข้อความต้นฉบับในหน้า
Bsumaประช
โลภ นัก มักลาภหาย
เปรียบกัน ส่วนหนึ่งเกิดจากความโลภ ไม่รู้จักความพอดี ทำให้
เกิดการแก่งแย่งชิงดีข่มเหงรังแกกัน ใช้อาวุธเข้าห้ำหั่นกัน
โลกจึงเกิดความสับสนวุ่นวาย เพราะความไม่รู้จักพอของมนุษย์
นนเอง
*ดังเรื่องในสมัยพุทธกาล เมื่อพ่อค้าชาวเมืองสาวัตถี
ได้เดินทางไปค้าขายยังต่างเมือง ก่อนออกเดินทางต่างชวนกัน
มาถวายภัตตาหารแด่พระบรมศาสดา และพระภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่
แล้วขอถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะ พร้อมกับสมาทานศีล ๕ เพื่อ
เป็นเกราะแก้วคุ้มกันภัย จากนั้นก็พากันออกเดินทางพร้อมกับ
กองเกวียน ๕๐๐ เล่ม ทุกคนต่างมีความปีติ อิ่มเอิบเบิกบานใจ
ในบุญกุศลที่ได้ทำ
เมื่อพวกพ่อค้าเดินทางผ่านเข้าไปในป่าดงดิบ ซึ่งเป็น
ป่ารกชัฏ พวกเขาหาทางออกไม่ได้ได้แต่เดินวกไปวนมา เสียเวลา
อยู่นานหลายวัน ก็ยังไม่พบทางออก น้ำ และอาหารค่อยๆ
ร่อยหรอลงไป ทุกคนต่างหมดเรี่ยวแรง ไม่รู้จะทำอย่างไร
ก็เลยนึกถึงบุญ นึกถึงศีลที่ได้สมาทานก่อนออกเดินทาง แล้วส่ง
จิตไปถึงพระผู้มีพระภาคเจ้า ขอถึงพระองค์เป็นสรณะ และใน
*มก. เล่ม 50 หน้า ๔๔๔