ธรรมะเพื่อประช: ครุกรรมและอาบัติ : หน้า 26/571

ธรรมะเพื่อประช ครุกรรม (๒) ๒๕ กลับบอกว่าทรงบัญญัติ วัตถุที่เป็นอาบัติก็บอกว่าวัตถุนี้ไม่เป็น อาบัติ วัตถุที่ไม่เป็นอาบัติก็บอกว่าเป็นอาบัติ ที่เป็นอาบัติเบา ก็บอกว่าเป็นอาบัติหนัก ที่เป็นอาบัติหนักกลับบอกว่าเป็น อาบัติเบา อาบัติที่พอจะแก้ไขได้ก็บอกว่าแก้ไขไม่ได้ อาบัติ ที่แก้ไขไม่ได้ ก็บอกว่าเป็นอาบัติที่แก้ไขได้ อาบัติที่ชั่วหยาบ กลับกล่าวว่าเป็นอาบัติไม่ชั่วหยาบ และข้อสุดท้าย อาบัติที่ ไม่ชั่วหยาบกลับกล่าวว่าเป็นอาบัติชั่วหยาบ ๑๔ อย่างนี้คือ เรื่องที่เป็นเหตุให้สงฆ์แตกกัน ข้อที่ ๔ กล่าวมีลับลมคมนัย ปรึกษาหารือกันลับๆ แล้วก็ หาพวกให้มาลุ่มหลง เชื่อถือในถ้อยคำของตน ข้อที่ ๕ ซึ่งเป็น ประการสุดท้าย คือ การเขียนสลากให้จับด้วยวัตถุประสงค์ ให้ภิกษุที่เข้ากับตนเองสนับสนุนและถือมั่นอยู่ในโอวาท แม้การ ทําอย่างนี้ ก็ไม่โปร่งใส เป็นการหาเสียงข้างมากที่ไม่เป็นธรรม พระภิกษุที่จงใจทำสังฆเภท และได้กระทำเหตุครบ ๕ ประการนี้ จัดเป็นอนันตริยกรรมที่หนักที่สุดที่หนักรองลงมาก็คือโลหิตุปบาท อรหันตฆาต มาตุฆาต ปิตุฆาต ตามลำดับ นี้เป็นครุกรรมฝ่ายอกุศล ต่อมาก็ครุกรรมฝ่ายกุศล ซึ่งเป็นมหัคคตกุศล คือเป็นกุศล ตี๋ใหญ่ที่มีอานิสงส์มาก เป็นเรื่องของการทําสมาธิภาวนา ได้แก่ รูปกุศล ๕ ประการ และอรูปกุศล ๔ ประการ อันเป็นกุศลที่เกิด จากการเจริญสมาธิภาวนา รูปกุศล ๕ ประการ ได้แก่ ปฐมฌาน