การรู้จักพอและการแบ่งปัน : หน้า 335/571

Bsumaประช โลภ นัก มักลาภหาย ๓๓๔ ทานแด่พระภิกษุสงฆ์ และได้อุทิศบุญกุศลให้รุกขเทวาและ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ได้ให้ทรัพย์แก่พวกตน พร้อมทั้งได้เล่าเรื่องราว ทั้งหมดถวายพระบรมศาสดา พระพุทธองค์ตรัสชมเชยว่า “ดีแล้ว ที่พวกเธอมิได้ลุอำานาจความทะยานอยาก เป็นผู้รู้จักพอ จึงได้ ทรัพย์สมบัติมามากมาย ผิดกับในกาลก่อนมีอสัตบุรุษไม่รู้จัก ประมาณ เห็นแก่ได้ จึงต้องถึงแก่ความตายอย่างน่าเวทนา” พระองค์ทรงนำเรื่องในอดีตมาเล่าว่า ในอดีตกาล ณ ที่เดียวกันนั่นเอง มีพวกพ่อค้า ๕๐๐ คน ได้หลงทางวนเวียนอยู่ในดินแดนพิศวงแห่งนั้น แล้วมาพบกับ ต้นไทรใหญ่ที่มีร่มเงาเย็นสบาย ต่างพากันเข้าไปนั่งพักที่ใต้ร่ม ต้นไทรนั้น พ่อค้าเหล่านั้นช่วยกันตัดกิ่งต้นไทรทางด้านทิศ ตะวันออก ก็มีน้ำใสเย็นหลั่งไหลออกมาเป็นสาย พวกเขาอาบ ดื่มกินจนเพียงพอแก่ความต้องการ เมื่อสบายอกสบายใจกันแล้ว ก็พากันตัดกิ่งทางด้านทิศใต้ ข้าวสาลี และอาหารหวานคาวที่มี รสเลิศทั้งหลายก็ไหลออกมา พวกเขาก็ได้กินอาหารจนอิ่มทุกคน จากนั้นพวกเขาได้ไปตัดกิ่งไทรทางด้านทิศตะวันตก เหล่านารีตกแต่งประดับประดาร่างกายอย่างสวยงาม พากันออก มาขับร้องฟ้อนรำา บำารุงบำเรอพ่อค้า ให้ได้รับความสะดวกสบาย แล้วก็อันตรธานหายไป พวกพ่อค้าไม่รู้จักพอ ก็ช่วยกันตัดกิ่งไม้ ทางด้านทิศเหนือ ทันทีที่กิ่งนั้นถูกตัดขาด รัตนชาติมากมาย