เส้นทางจอมปราชญ์: ความสำคัญของการทำบุญ : หน้า 445/571

เส้นทางจอมปราชญ์ (๑) ๔๔๔ ตอนเช้าท่านจะลุกขึ้นมากวาดลานวิหาร ลานเจดีย์ และที่พักสงฆ์ กวาดไปใจท่านก็ตรีกระลึกนึกถึงพระพุทธคุณ ในใจมีแต่พระ พุทธเจ้าเป็นอารมณ์ กวาดเสร็จรวมหยากเยื่อไว้เป็นกอง เรียกสามเณรลูกศิษย์ของตัวเอง ให้สามเณรช่วยนำเอาขยะ ที่ท่านกวาดกองไว้ไปทิ้ง สามเณรเองเนื่องจากยังเป็นเด็กก็ซุกซนบ้างเป็นธรรมดา ได้ยินเสียงพระอาจารย์เรียกอย่างนั้นทำเป็นไม่ได้ยิน ยังนิ่งเฉย ไม่กระตือรือร้นขวนขวายทำตามคำสั่งของพระอาจารย์ แม้ เรียกถึง ๓ ครั้ง สามเณรก็ยังนิ่งเฉยเหมือนเดิม ท่านเกรงว่า สามเณรลูกศิษย์จะพลาดจากการได้บุญกุศลจึงเอาไม้ตีพร้อมดว่า ทำไมจึงว่ายากนักหนา สามเณรถูกไม้เรียวก็ร้องไห้ วิ่งไปอย่าง รวดเร็ว ขนเอาหยากเยื่อที่พระอาจารย์กวาดรวมกันไว้ไปทิ้ง มือสองข้างกอบขยะทั้งๆ ที่น้ำตาอาบแก้ม แต่สามเณรนี้เป็นผู้มี ปัญญา ไม่ดูถูกว่าบุญนั้นเพียงเล็กน้อย ครั้นบนกองหยากเยื่อ จากลานพระเจดีย์ไปทิ้งแล้ว เกิดความปีติในบุญที่ตัวเองได้ทำ จึงตั้งความปรารถนาในใจอย่างแรงกล้าว่า ขอบุญกุศลที่ข้าพเจ้ากอบเอาหยากเยื่อออกจากลาน พระเจดีย์ ทำพระเจดีย์ให้สะอาดดูน่าเลื่อมใสนี้ ไม่ว่าตัวข้าพเจ้า จะไปเกิดในภพภูมิใดๆ ขอให้ข้าพเจ้ามีเดชมีอานุภาพแผ่ไพศาล