ธรรมะและการสู้รบ : หน้า 70/571

ธรรมะเรll สู้จนกว่าจะชนะ ៦៩ ราชาทั้งชมพูทวีป ข้าพระองค์ก็จักสามารถรบชนะพระเจ้าข้า” พระเจ้าพรหมทัตทรงวางพระทัย และมีพระบรมราชานุญาต ตามที่ท่านแม่ทัพกราบทูล เราทะยานออกจากเมืองไปประดุจสายฟ้าแลบ แค่ม้า ของข้าศึกเห็นเราก็เกรงกลัวกันแล้ว อีกทั้งความสามารถของ แม่ทัพม้าก็เป็นเยี่ยม ทําให้สามารถทําลายกองทัพของเจ้าเมือง องค์ที่ ๑ จับเจ้าเมืองเป็นเชลยได้ แล้วพามามอบให้พระราชา และกลับเข้าสู่สนามรบอีก จับเจ้าเมืององค์ที่ ๒ องค์ที่ ๓ ได้ เรื่อยไป จนกระทั่งสามารถปราบข้าศึกได้ถึง 5 เมือง แต่ใน ขณะที่จับเจ้าเมืององค์ที่ 5 เราได้รับบาดเจ็บเพราะถูกลูกศร ของข้าศึก เมื่อแม่ทัพม้ารู้ว่าเราได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงให้นอนอยู่ ที่หน้าประตูพระราชวัง ปลดเกราะเราออกเพื่อจะผูกเกราะให้ กับม้าตัวอื่นทําการรบแทน แต่เรารู้ว่าไม่มีม้าตัวใด หรือแม้ม้า ทั้งชมพูทวีป ก็ไม่สามารถจะทำลายกองทัพที่ ๗ ซึ่งเป็นทัพที่ แข็งแกร่งได้ นั่นหมายถึงว่า ความเพียรที่เราได้กระทำไว้ทั้งหมด ก็จะสูญเปล่า และแม่ทัพม้าก็จักต้องตายในสนามรบ พระเจ้า พรหมทัตจะตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูราชวงศ์ก็จะถึงกาลอวสาน ฉะนั้นทั้งๆ ที่ยังนอนบาดเจ็บอยู่นั้น เราได้กล่าวกับแม่ทัพว่า