ความเป็นมนุษย์และความสัมพันธ์ : หน้า 423/571

ธรร เพื่อนพ้องพี่น้องกัน ๔๒๒ กาลเวลาผ่านไปเป็นล้านๆ ปี จากที่เคยเสวยสุขด้วย ฌานสมาบัติบนพรหมโลก กลายมาเป็นมนุษย์ต้นกับผู้บริโภค ข้าวสาลีซึ่งเป็นของหยาบ บางคนเกียจคร้าน ไม่อยากเสียเวลา ออกไปเก็บข้าวสาลีทุกวัน ก็ไปขนมาจากไร่คราวละมากๆ มา กักตุนเอาไว้ ทำให้ข้าวสาลีงอกขึ้นมาไม่ทัน จากเมล็ดเท่าผล มะพร้าว ก็เล็กลงๆ ทุกวัน โอชารสหดหายไปด้วย เมื่อผู้คนเริ่มมากขึ้น มีการแยกย้ายกันไปอยู่ตามใจชอบ มีการแบ่งเขตพื้นที่กัน ครั้นกาลเวลาผ่านไปอีก เกิดมีแม่น้ำ ภูเขา ทะเล มาขวางกั้น ทำให้มนุษย์ห่างเหินกันมากขึ้นๆ จนแทบจะ จํากันไม่ได้เลย เหมือนเราเคยเจอใครคนหนึ่ง แต่เมื่อจากกันนานๆ ก็จำกันไม่ได้แล้ว ชีวิตและความเป็นอยู่ของแต่ละแห่งแตกต่าง กันไปตามสภาพแวดล้อม ทำให้มีภาษา และวัฒนธรรมที่แตก ต่างกันไป มีที่พึ่งที่ระลึกไม่เหมือนกัน ความเป็นหมู่ญาติกันเริ่ม หดหายไป กลายเป็นคนแปลกหน้า เหมือนไม่เคยรู้จักกันมา ก่อนเลย โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปอย่างนี้แหละ แล้วยังจะคง หมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะแตกสลายในที่สุด บัดนี้ พวกเราได้ทราบแล้วว่า โลกนี้เปรียบเสมือนบ้าน หลังใหญ่ ที่ทุกคนอยู่ในครอบครัวเดียวกัน เป็นหมู่ญาติกันมาก่อน จึงควรที่เราจะมีความเมตตา พร้อมจะให้อภัยแก่กันและกัน เรา