ข้อความต้นฉบับในหน้า
รีบทำเสียเถิด ก่อนจะสายเกินไป
៣៨០
*หญิงชราคนนี้ เป็นชาวเมืองสาวัตถี นางมีลูกหลายคน
ลูกชาย ๗ คน ลูกหญิง ๗ คน เมื่อลูกๆ เติบโตต่างก็แต่งงาน
มีครอบครัวกันไป ครั้นสามีของหญิงชราเสียชีวิตลง ลูกๆ ต่างมา
รบเร้าให้แม่แบ่งสมบัติให้ แม่จึงแบ่งสมบัติให้กับลูกทุกคนเท่าๆ
กัน แล้วไปพักอาศัยอยู่กับลูกชายคนโต พักไปได้เพียง ๒-๓ วัน
ลูกสะใภ้ก็พูดเปรยๆ ว่า “แม่มาอยู่แต่บ้านหลังนี้ ไม่ยอมไปอยู่
กับลูกคนอื่นบ้าง อย่างกับแบ่งสมบัติให้ลูกคนนี้มากกว่าคนอื่น
อย่างนั้นแหละ”
หญิงชราถูกลูกสะใภ้ว่ากระทบอย่างนั้น ก็รู้สึกสะเทือนใจ
จึงย้ายไปอยู่กับลูกชายคนที่ ๒ เมื่อไปอยู่บ้านลูกชายคนที่ ๒
นางต้องเจอเหตุการณ์ทำนองเดียวกันอีก ถูกสะใภ้คนที่ ๒ พูด
กระทบกระเทียบ หญิงชราจึงย้ายไปอยู่บ้านลูกคนถัดไป แต่ก็
ต้องพบกับเหตุการณ์ทำนองเดียวกัน นางคิดว่า จะมีประโยชน์
อะไรกับการอยู่ในเรือนที่คนไม่ต้องการให้เราอยู่ด้วย จึงตัดสินใจ
ไปบวชในสํานักของภิกษุณี เมื่อบวชแล้วได้ชื่อว่า พหุปุตติกาเถรี
แปลว่า พระเถรีผู้มีลูกหลายคน
เรี่ยวแรงที่จะ
พหุปุตติกาเถรีรู้ว่าตนเองเป็นคนชรา
ประพฤติปฏิบัติธรรมมีแต่จะลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ นางจึง
*มก. เล่ม ๔๑ หน้า ๕๐๕