ข้อความต้นฉบับในหน้า
ผู้นำประโยชน์สุขมาให้แก่ชาวโลก
๒๒๔
ให้ตั้งอยู่ในความดี ให้รู้จักบาปบุญคุณโทษ สิ่งที่เป็นประโยชน์
และมิใช่ประโยชน์ ลาภสักการะเกิดขึ้นแก่ท่านมากมาย เปรียบ
เสมือนแม่นํ้าใหญ่ที่ไหลหลากมาฉะนั้น
แต่พระโพธิสัตว์ไม่ได้ยึด
ติดในลาภสักการะนั้น ท่านกลับมีความคิดว่า เราจะบำเพ็ญ
ทานบารมีให้บริบูรณ์
คิดดังนั้น ท่านจึงสร้างโรงทานขึ้น 5 แห่ง และบริจาค
ทรัพย์สร้างมหาทานบารมีจำนวนมากทุกๆ วัน ของสิ่งใดมีผู้นำ
มามอบให้ ท่านก็นําสิ่งของนั้นออกบริจาคทานจนหมด กระทํา
อยู่อย่างนี้โดยไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยใดๆ ทั้งสิ้น ยิ่งทำก็ยิ่ง
มีความสุขใจ ไม่รู้จักอิ่มในบุญ ปรารถนากระทำบุญให้ยิ่งๆ ขึ้นไป
ประชาชนต่างมารับบริจาคทานของท่านอย่างเนืองแน่น
แล้วยังช่วยกันประกาศคุณความดีของท่านไปทั่วเมือง
กิตติศัพท์อันดีงามจึงฟุ้งขจรขจายไปทั่วสารทิศ เพราะความ
ฉลาดปราดเปรื่อง มีสติปัญญาเป็นเลิศ สามารถแก้ปัญหาได้
ทุกข้อ และไม่รู้จักอิ่มในการให้ทานของท่าน ประชาชนจึงขนาน
นามใหม่ให้ท่านว่า มหาโควินทะ
พระโพธิสัตว์แม้จะทุ่มเทให้ทานมากมาย แต่ก็ไม่เคย
บกพร่องภารกิจที่สําคัญ คือการถวายความรู้แด่พระราชาทั้ง ๗
พระองค์ และท่านยังแบ่งเวลาสอนศิลปวิทยาให้แก่พราหมณ์