ธรรมะและความโลภ : หน้า 336/571

ธรรมะเพื่อประชาชll โลภ นัก มักลาภหาย ကောဇ ก็พรั่งพรูออกมา เสื้อผ้าอาภรณ์ของมีค่าเครื่องประดับมากมาย หลั่งไหลออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ พวกเขาช่วยกันขนของมีค่าใส่เกวียนจนเต็ม แต่ก็ยัง อยากได้มากกว่านั้นอีก เพราะความโลภไม่รู้จักพอ จึงชักชวนกันว่า เราน่าจะตัดต้นไม้ต้นนี้ โค่นให้ล้มลง เพราะบางทีอาจมีอะไรที่ ยิ่งกว่านี้ ขณะนั้นเองหัวหน้ากองเกวียนซึ่งเป็นบัณฑิตเห็นว่า การกระทำนั้นไม่สมควร จึงขอร้องว่า “พวกเราอย่าได้ทำลาย ต้นไทรต้นนี้เลย เราสมปรารถนาทุกอย่างเพราะอาศัยต้นไทรต้นนี้ การทำเช่นนี้ ผู้รู้ทั้งหลายย่อมติเตียน ขอให้ทุกท่านออกเดิน ทางกันดีกว่า” พ่อค้าส่วนใหญ่ ถูกความโลภเข้าครอบงำเสียแล้ว จึงไม่ เชื่อฟังถ้อยคำของหัวหน้า ต่างถือมีดถือขวานมา ตั้งใจจะตัด โคนต้นไทร แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ พญานาคราชซึ่งสถิตอยู่ที่แห่ง นั้น เกิดความโกรธขึ้นมา จึงบอกให้พวกนาคฆ่าพ่อค้าเหล่านั้น ให้หมด ยกเว้นนายกองเกวียนเพียงผู้เดียว นาคราชผู้มีฤทธิ์ ทั้งหลาย พากันฆ่าพวกพ่อค้าโลภมากจนหมดสิ้น ด้วยความ โกรธที่ไม่รู้จักพอ เหลือไว้เพียงหัวหน้ากองเกวียนผู้มีคุณธรรม แล้วช่วยกันขนรัตนชาติของมีค่าบรรทุกจนเต็มเกวียนทั้ง ๕๐๐ เล่ม พาหัวหน้ากองเกวียนมาส่งถึงปากทางเข้ากรุงพาราณสี จาก นั้นก็กลับสู่นาคพิภพดังเดิม