การแสดงธรรมในป่า : หน้า 149/571

บุคคลผู้ทรงธรรม ១៤៨ หมู่ใหญ่มาถึง ก็ออกมาต้อนรับด้วยความดีใจ และกล่าวว่า “ในวันนี้นับว่าเป็นบุญลาภของกระผม ที่ท่านทั้งหลายมา พานักในที่นี้ กระผมได้ยินกิตติศัพท์อันดีงามของท่าน ว่าเป็น ผู้ชำนาญในพระไตรปิฎก แสดงธรรมได้ลึกซึ้ง วันนี้กระผมใคร่ จะขอฟังธรรมของท่านทั้งสอง ขอกราบอาราธนาแสดงธรรม เพื่อเป็นมงคลแก่กระผมด้วยเถิด” พระเถระจึงถามพระเอกทานะว่า “แล้วปกติในที่นี้ มีใคร มาฟังธรรมกันบ้างล่ะ เพราะสถานที่แห่งนี้อยู่ในป่า ห่างไกล จากบ้านเรือนผู้คน” พระเอกทานะตอบว่า “ปกติธรรมดา ในวัน อุโบสถ กระผมมักจะกล่าวธรรมอยู่เพียงบทเดียวตามลำพัง เมื่อกล่าวจบ ก็จะมีเสียงเทวดาทั้งหลายในบริเวณนี้ให้สาธุการ กระผมจึงเข้าใจว่า มีเทวดามาฟังธรรมทุกวันอุโบสถ แต่กระผม เป็นผู้ศึกษาพุทธพจน์มาน้อย จึงกล่าวธรรมที่คล่องปากขึ้นใจได้ เพียงบทเดียว” แล้วพระเถระทั้ง ๒ รูป ซึ่งเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก ก็ได้แสดงธรรม แต่มิได้ยินเสียงสาธุการของเหล่าเทวาเลย แม้เทวดาตนเดียวก็ไม่ได้ให้สาธุการ เมื่อเป็นเช่นนั้น พระเถระทั้งสอง จึงถามพระเอกทานะว่า “เราทั้ง ๒ รูป ได้แสดงธรรมพร้อมทั้งอรรถ และพยัญชนะเป็น อเนกปริยาย แต่ไม่มีเสียงสาธุการของเหล่าเทวดาทั้งหลาย ในราวป่านี้เลย นี่เป็นเพราะเหตุใดกัน”