ความรู้สึกของพระเจ้าทัพพเสนะ : หน้า 121/571

ได้โปรดอภัยเถิด ทันใดนั้นพระเจ้าทัพพเสนะบังเกิดความเร่าร้อนใน พระวรกาย ได้รับทุกขเวทนา จึงส่งเสียงโอดครวญด้วยความ ทุรนทุรายเหมือนถูกไฟคลอก ไม่สามารถที่จะทรงกายไว้ได้ ได้แต่นอนเกลือกกลิ้งไปมา ฝ่ายโหราจารย์ได้ตรวจดูแล้วทูลว่า “เป็นเพราะพระองค์ ได้ประทุษร้ายพระราชาผู้ไม่ประทุษร้ายตอบ ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ที่ไม่มีความผิดอะไร พระองค์จึงได้มีพระอาการอย่างนี้ พระเจ้าข้า” พระราชาสดับดังนั้นแล้ว จึงรับสั่งให้ปล่อย พระโพธิสัตว์และบริวารทันที เมื่อพวกราชบุรุษไปถึงหลุมที่ฝัง บุคคลเหล่านั้น เห็นพระโพธิสัตว์นั่งขัดสมาธิคู้บัลลังก์อยู่ กลางอากาศ ต่างตกใจกลัว รีบไปกราบทูลเรื่องราวให้พระราชา ทรงทราบ พระเจ้าทัพพเสนะรีบเสด็จไปดูเหตุการณ์นั้นด้วยพระทัย ที่สั่นระทึก เมื่อเห็นเหตุการณ์อัศจรรย์เช่นนั้น ก็นึกเลื่อมใส จึงทูลถามไปว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อพระองค์ถูกโยนไป ในหลุมอันขรุขระนี้ พระองค์มิได้แสดงอาการโกรธเคืองแต่ อย่างใด ยังคงมีพระฉวีวรรณผ่องใส ทรงมีพระพักตร์ยิ้มแย้ม เบิกบาน แต่หม่อมฉันผู้เห็นผิด คิดยึดครองราชสมบัติของ พระองค์สิ ถึงจะได้ครอบครองแผ่นดินทั้งสองแว่นแคว้น แต่ทําไม กลับมีแต่ความเร่าร้อนทุรนทุรายใจเป็นยิ่งนัก”