การตักเตือนและความหวัง : หน้า 389/571

suall บัณฑิต ควรตักเตือนกัน ៣៨៨ จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่สุชาติคิดหากุศโลบายที่จะทำให้ บิดาคลายจากความเศร้าโศก เขาเดินออกไปนอกบ้าน เห็นโค ตัวหนึ่งนอนตายอยู่ จึงหอบเอาหญ้าที่ขึ้นริมทางมากองไว้ ยก ภาชนะใส่นํ้าสะอาดมาวางไว้ตรงหน้าโคที่ตาย แล้วกล่าวว่า “เจ้าจงกิน เจ้าจงดื่ม” เขาพูดซ้ำเช่นนี้จนกระทั่งผู้คนที่เดินผ่าน ไปมาเกิดความสงสัย จึงถามว่า “สุชาติ เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ ถึงได้นำหญ้าและน้ำ มาให้โคที่ตายไปแล้วกิน” สุชาติไม่ได้ โต้ตอบอะไร คนที่เดินผ่านไปมาคนแล้วคนเล่า ต่างสอบถาม เขาด้วยคำถามเดิมๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบแต่อย่างใด จนถึงเวลาพลบค่ำา ชาวบ้านพากันคิดว่าสุชาติคงเป็นบ้า ไปแล้ว จึงช่วยน้าเขากลับมาส่งที่บ้านพร้อมทั้งเล่าเรื่องทั้งหมด ที่ชาวบ้านพบเห็น ให้บิดาของเด็กน้อยคนนี้ฟังโดยละเอียด บิดาฟังเรื่องราวดังนั้นแล้ว ก็คลายความโศกไปได้บ้าง จึงถามลูกชายว่า “เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ จึงบังคับให้โคทีตาย แล้วให้กินหญ้ากับน้ำ เพราะถึงอย่างไรโคที่ตายแล้วย่อมไม่ สามารถลุกขึ้นมากินได้ เมื่อก่อนนี้เจ้าเคยเป็นคนฉลาด รู้จักคิด เป็นบัณฑิต แต่ทําไมมาบัดนี้ เจ้าจึงไตร่ตรองไม่ได้ หรือเจ้า กลายเป็นคนบ้าไปแล้วจริงๆ” สุชาติฟังแล้ว ก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยความ อาจหาญว่า “โคตัวนี้ ยังมีเท้าทั้ง 4 ข้าง มีศีรษะ มีตัวพร้อมหาง