ธรรมะเกี่ยวกับความโกรธ : หน้า 216/571

ธรรมะเรll อย่าโกรธกันเลย ๒๑๕ ไม่เป็นที่น่าคบหาสมาคมของเหล่าบัณฑิตนักปราชญ์ ผู้ที่ปล่อย ให้ความโกรธครอบงำาจิตใจอยู่เป็นประจำย่อมได้ชื่อว่าเบียดเบียน ตนเองและผู้อื่น เหมือนไฟที่ไหม้เรือนหลังแรกแล้วลุกลามไปไหม้ หลังที่สอง หลังที่สาม ลุกโหมเป็นเปลวไฟใหญ่ ไหม้ต่อๆ กันไป ไม่สิ้นสุด ความโกรธน่าแต่สิ่งที่เป็นโทษมาสู่ตนเองและคนอื่น ทำให้เป็นทุกข์ ยังเผาผลาญใจให้มอดไหม้ไปจากคุณธรรมความ ดี พระพุทธองค์จึงสอนให้ละความโกรธ ให้มีความอดทนอดกลั้น เบื้องต้นอาจรู้สึกเป็นความขมขื่น ทรมานจิตใจ แต่ผลที่ได้ใน ภายหลัง คือความสุขสดชื่น โล่ง โปร่ง เบา สบายใจ เหมือน ท้องฟ้าหลังจากฝนตกใหม่ๆ ที่มีแต่ความสดใส ทำความ สบายใจให้กับทุกผู้คน *ในคราวหนึ่งท่านพระอนุรุทธะผู้เป็นเลิศในด้านทิพย จักษุ พาภิกษุ ๕๐๐ รูป เดินทางไปเมืองกบิลพัสดุ์ ซึ่งเป็นบ้าน เกิดของท่านเอง หมู่ญาติของท่านต่างพากันมาถวายภัตตาหาร คอยอุปัฏฐากรับใช้เป็นอย่างดี มีเพียงน้องสาวของท่านชื่อ โรหิณีที่ไม่มา พระเถระจึงถามว่า “โรหิณีอยู่ไหน ทําไมไม่มา ร่วมทำบุญกับหมู่ญาติเล่า” *มก. เล่ม ๔๒ หน้า ๔๒๖