พระโพธิสัตว์กับความเมตตา : หน้า 120/571

ธรรมะเพื่อประชาช ได้โปรดอภัยเถิด ๑๑๙ ขอออกรบป้องกันเมืองอีก พระองค์ก็ตรัสห้ามเช่นเดิม ใช่ว่า พระองค์จะกลัวข้าศึก หรือไม่มีฝีมือในการรบ แต่เป็นเพราะ พระองค์ไม่ปรารถนาจะทำร้ายผู้ใด ทรงมีจิตเต็มเปี่ยมไปด้วย ความเมตตาอย่างสุดประมาณ ต่อมาเมื่อข้าศึกยกทัพเข้ามาถึงในเมือง พระราชาก็มิได้ ต่อต้านแต่อย่างใด จนกระทั่งข้าศึกยกทัพเข้ามายึดพระนคร แล้วจับพระราชาพร้อมกับเหล่าทหารเอกทั้งหลายคุมขังไว้ จากนั้นได้นำไปฝังไว้ในหลุม โดยให้เหลือแต่พระเศียรเท่านั้น ที่โผล่จากดิน แต่ไม่ว่าจะได้รับความลำบากเพียงใด พระโพธิสัตว์ ก็ยังมีใจเป็นปกติ ไม่มีจิตคิดโกรธเคืองแม้แต่น้อย ทรงมองดู การกระทําของข้าศึก ด้วยดวงตาที่เปี่ยมด้วยความกรุณา ประดุจมารดาดูบุตรน้อยอันเป็นที่รักของตน โดยปราศจาก ความคิดประทุษร้ายใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อฝังเสร็จแล้ว พระราชาผู้เป็นศัตรูก็เสด็จกลับไป ส่วนพระเจ้าเอกราชทรงแผ่เมตตาไปยังพระราชานั้น แล้วเจริญ สมาธิ ทำฌานและอภิญญาให้บังเกิดขึ้น ด้วยอานุภาพแห่ง เมตตาและอำนาจฌานสมาบัติของพระองค์ ดินที่ถมพระองค์อยู่ ก็แหวกออกเป็นช่อง แล้วร่างของพระองค์ก็ลอยขึ้นจากหลุม ประทับนั่งขัดสมาธิคู้บัลลังก์อยู่ในอากาศ