การตั้งความเพียรของพระมหาปะ : หน้า 10/278

ประโคฃ - อันตราคารรมแปล - หน้าที่ 7 พระมหาปะ แถลงถ้อยชักชวนภิกษุวิริยา ให้ตั้งความเพียร ส่วน ตนก็อื่นหน้าบำเพ็ญเพียรมากอย่างใหญ่ ในเดือนแรกไม่ได้ฉันข้าวเลย ตา เกือบประทุน ในพระชนนีมีหมอมาเวชไว้ จึงได้รับรักษาตา หมอนนี้มีอายอย่างดีหอคกสองก็หาย เขาถวายให้หอคอ ครวนี้ หอคตั้งหลายครั้งก็ไม่หาย เขาจึงจนใจ เรียนถามว่า พระผุ้เป็นเจ้า นั่งหอคหรือหยดหยด ท่านก็นิ่งเสีย ที่จริง พระมหาปะฯไม่ได้ฉัน ความประสงค์ผูใดของตนจะให้หยด หรือง่วงนอนให้นอนหยด พระ มหาปะฯขอผ้าครับกอดู แล้วสอนตนอย่างนี้ว่า:- [๒] จงญาณ หายตน มมาตานี จักญั้งหลายก็ตื่นกันว่าองเร เสื่อไปเสียเถิด โสตานี หายตน ตาเเว เทโก หูก็เสื่อไปเถิด คายก็เป็นเหมือน กันอย่างนั้นเถิด สพพุปุที หายตน เทหนุ่น สติ แม้ว่ารังอัตถกายนี้ ก็เสื่อม ไปเสียเถิด ก็การตา ปลิด ตูู ปลบชลิ. ปลิดะ ! เหตุใดนะ ? ท่านจึงยัง ประมาทอยู่. จงญาณ ชิรนตุ มมาตานี จักญั้งหลายก็ดีง็กันว่าของเรา ทรุดโทรมไปเสียเถิด. โสตานี ชิรนตุ ตาเระ กาโย ดูก็ครุดโทรมไปเสียเถิด คายก็เป็น เหมือนกันอย่างนั้นเถิด ๒. ชมม. ๑/๑๐