การสนทนาระหว่างพระองค์และพระนางสามาวดี : หน้า 83/278

ประโยค - อันคราคธรรมมนแปล - หน้าที่ 80 มาครั้นเทีย แล้วก็รักาดพระนางสามาวดีผู้ทำผิดได้ ภายหลังทรงรู้สึกพระองค์ กลับเข้าโอนอ่อนต่อพระนางสามาวดี ทรงประกาศความที่พระองค์หลงใหลมางไป ตามคำของพระนางมหาอันธยายุม และทรงอธิษฐานพระนางสามาวดีเป็นที่พึ่ง แต่พระนางสามาวดีหาได้งดเข็ดดี ให้เป็นอย่างนั้นไม่ กลับกล่าวว่าหมอมนฉันถึงว่าคือที่พึ่ง ขอพระองค์ดังทรงถึงพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นแล้ว สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขึ้นเป็นสรณะ อนาคตวา ในโลกจะหาใครดิ้งกว่าท่านพระองค์นั้นมิ เหตุฉัน พระนางจึงได้ปรากฏโดยต่าง ๆ ว่า "อุกุปลุโล" เป็นอุกุปลุ "อุปปฏิวโล" หาบุคคลเปรียบมิได้ "อนุตตโร" หาบุคคลจะยิ่งไปกว่านี้ พระนางสามาวดีกราบทูลขอพระองค์จนทรงถึงพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นและเป็นที่พึ่งเกิด ทรงอุทานได้ทรงสักอย่างนั้น กลับจะเพิ่มความกลัวมากขึ้น โดยทรงเห็นว่า พระนางไม่มีอามาตเสียดเลย เท่ากับทำการประทุษร้ายใน ท่านผู้ไม่ประะหยัด จึงตรัสทะพระนางว่า บัดนี้ฉันกลัวเหลือเกิน แล้วได้ตรัสพระคาถาว่า :- [ ๕๕ ] เอก ภิโย ปามุณหามิ ตัวฉันนั้น ลุ่มหลงโดยยิ่ง สุขาพ มุนุคุณ เม กิสา คิดทั้งสิ้น ของฉันย่อมมีมั่วม สมามดี ม่ตายสุด แม่สามาวดี ! เธอจงช่วยป้องกันฉัน ดูความ เม สรณ ภ฿. และเธอจงเป็นที่พึ่งของฉันเกิด