ประเพณีในกรุงสาวัตถี : หน้า 239/278

ประโยค - อันดับธรรมบทแปล - หน้าที่ 236 ในครั้งพุทธกาล ประเพณีในกรุงสาวัตถีมีอยู่ว่า มุทธ์ที่จะสมบัติของบิณฑบาตแล้ว ไม่เลี้ยงท่าน โทษถึงประหาร จะนั่น เมื่อ พราหมณ์ผู้พูดขึ้นในกลางประชุมอย่างนั้น พวกบุตรตนลูกอาชญา ถึงตาย เขารู้สึกตัวกลัวตาย มาหมอปลนที่ทำของบิณฑบาตชีวิต พราหมณ์ใดอ่อนอ่อน ยอวยให้ บรรดาคนในประชุมนี้ลบ่าวว่่า ต่อไป ถ้าไม่บำรุงบิดาให้ดี จะต้องถูหา จำเดิมแต่นั้นมา พราหมณ์ จึงสนใจ อัญเชิญอีสติรับบิณฑบาตที่บ้านบุตรทั้ง ๔ คน เรียนไปบนรอบ ครวานนี้ มงมงคลในบ้าน พราหมณ์ใ้ให้ อัญเชิญสินดี พระศากดาไปพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ ๕๐๐ รูป ในเวลาสวย บุตร ของพราหมณ์นั่งปฏิบัติอุปบิณฑบาต ได้ดูจูให้พระองค์ทอดพระเนตร รูปร่างของพราหมณ์ เพื่อแสดงอาเกิดอัปปจาริยะบิตติมีทีบที่บนอันพิ พระองค์ทอดพระเนตรแล้ว ตรัสถามเขาว่า ท่านทำดีแล้ว การเลี้ยง มาตราบิิด อนท่านโบราณบันติดติประพฤติดีนมาแล้ว ตรัสสนทนาใปลก-ชาดกสนับสนุนว่า :- [ มฐดูโปสาทก ] ในครั้งโบราณ มีชาวโโลนึ่งอยู่ในป่า จำโลงเป็นช้างเผือก คุมโลงเกี่ยวหากิน ช้างพงมารคของจำโลงนั้น นัยน์ตาคมไป หากินไม่ได้ จำโลงกัดกินไม้ผลไม้ ใช้ให้ช้างอื่นนำนำไปให้ถึงที่อยู่ แต่ลูกกะขอ กินเสียดาบในกลางทาง ภายหลังจำโลงรู้ว่าช้างงูง โลง