อันตราความเปล่า : หน้า 194/278

ประโยค - อันตราความเปล่า - หน้า 191 บทเจ็บไปหลายตัว หัวหนานิเนื้อคงลงกันว่า ให้เข้ารากัน ถึงเวรของใคร ให้ตัวนั้นปรออยู่ ไหน ๆ ก็ต้องตายด้วยกัน ทำเช่นนี้ จะได้ไม่หวาด เสี่ยงทำกันอย่างนี้เสมอ. จำเนียรกลามา นางเนื้อต้องตัวหนึ่งถึงเวร ไปขอผลต่อเนื้อสลาย เพื่อผ่อนให้อกลูกเสียก่อน ไม่สำเร็จ เข้าไปเนื้อโคร ขอโความ ช่วยเหลือ เนื้อโครงสงสาร รับช่วยเหลือ ครั้นถึงเวร ตนเองไปคอย ให้เขา คงมีเอาเนื้อ เห็นอาการแปลกรีบไปพลุะพระเจ้าผืนดิน ท่าวเธอเสด็จมา ตรัสถามว่า ทำไม ถึงอย่างนี้? เนื้อสุดความตามที่ เป็นมา เลยได้รับพระราชทานอภัยนางเนื้ออีก เนื้อสุดถึงวัตว์ ฯ ว่าจะทำอย่างไร ? ท้าวเธอพระราชทานอภัยทั้งหมด ต่อมามงเนื้อ ออกลูกตัวผู้ เที่ยวไปในพวกนี้สลาย มารดาจึงสั่งสอนว่า : - [๒๒] นิไกรเมวา เสวยยูย ฝูงเนื้อพิงคบหาผู้น้อยโครธ เท่านั้น น สาอุปสลาส ไม่พึงค้าผญู่นิเนื้อสลาย นิไกรสม์ มัด เสยยุ ตายเสียที่พญาเนื้ออันโครธด่าว่า ยบุน ล ามสูมิ ชีวิต. ถ้าเป็นอยู่ที่พญาเนื้อสลาย ไม่ดีเลย. (๓.) เรื่องสังเวภาปริสรรคะ มีเรื่องเล่า ว วันหนึ่ง พระเทวดาตะเกียกตะกายทำลายสงฆ์ ด. ๑๒๑ มฺ. ๕/๔๕ ชา. ๑/๒๒๓