ประโยค 3 อินคราคาธรรมะแปล หน้า 154 : หน้า 157/278

ประโยค 3- อินคราคาธรรมะแปล- หน้า 154 [ สาลิตตดซาดค ] ในปางก่อน มีชายเปลี่ยนคนหนึ่งอยู่ในกรงพรานสี ชานาญ ดิรำด วานหนึ่งเขาอยู่ในรงไม้ใกล้ตะปูมอง พวกเด็ก ๆ ชาวบ้านอ้อมกันกลุ่ม ขอให้แก้คดารวดเจาะใบไม้เป็นรูปช้างบ้าง รูปม้า บ้าง ตามแต่ต้องการ แล้วให้อาหารเป็นต้น แกะแกเลี้ยงชีพ วันนั้น พระเจ้าแผ่นดินเสด็จประพาสตามทางนั้น พวกเด็กจึงชูกชายอ่อยเอาไว ในย่านไท แล้วพากันหลบไป ท้าวเธอสดับเข้าไปที่วงไม้ เฉพาะ เป็นเวลาที่เขาวัน เมาดรง แสงลอดไปไม่ทั่ว รูปเป็นรูปหยูกพระราพาย หลากพระหยาทาย แหงขึ้นไปดูเป็นรูปอย่างนั้น จึงคร่ำถามว่า ใครทำ เขาทูลว่า คงเอง จึงโปรดให้ถามแล้ว รับ สั่งว่า ปู่รู้ก็องเราคนหนึ่ง พูดมากเกินขนาด เราคุยได้แค่คำ ก็พูดพล่าน เราด้อดเต็มทน รับ คิดดีเพาะเข้าไปในสักการะนั้นได้ไหม? เขารู้ได้ วิธีก็ถือ เขานั่ง ในพระวิุปฏ เจาะช่องไว้สำหรับคิด พอปูริหมัตามพูดตามลำตามเคย เขาก็ศีลขี้เพาะเข้าไปฝากทุกทีที่อาจปากพูด ปูริหิตไม่กลัวเลยกลิ่นหมด ครั้งนี้แสนหมดนะนาน ก็จะตกม่านเป็นสัญลักษณ์ พระเจ้าแผ่นดินทรง ทราบจึงรับสั่งว่า ท่านอารย! ออกจะพลามมาก ลิ้นนี้แปลกหมด ทะนานแล้ว ยังไม่ยอมยังอีกหรือ? พราหมณ์โรคได้รับความอุดม มั่นมาไม่พูดพล่านอีก พระเจ้าแผ่นดิน ได้รับความสุขเพราะอภัย ชายอ่อย จะสมานคุณ จึงพระราชทานบำเหน็จดังละสิ ครบชุด และ