ข้อความต้นฉบับในหน้า
135 ปีบูนุกสนฺตา เอกกี คงกล้า
มุขจนปริสสุดติ ปากกีชีด
โอมามน น ปารม เลิกเถอะ ไม่ไหวแน่
ปรูตว มโหทธิ. หัวน้ำใหญ่มึมเต็มที่.
๕๕ เรื่องมหาวนาฏิช
มีเรื่องเล่า ว่ามหาวนาฎิช เอกมิส ( ขอมคด้วยอกคํา ) บรรทุก
เผือก ๔๕๐ เล่ม ออกอากูรพรกาสมไปรุงสวดดี สิมแม่่น้ำนแห้ง
หนึ่งในระหว่าทาง ปลดเกียวนพักอู่ยนี้ คิดว่ารังนี้ถึงจํ้าข้าผ่าแม่น้ำ
ตอนกลางคืนฝนตกใหญ่ น้ำลากเต็มแม่น้ำ ๓ วัน เป็นอึ่งยังข้ามไม่ได้
เขาจึงคิดว่า เรามาใกล้แล้ว ถ้าจักเดินทางต่อไปอีกจะเน้นซ้า เราจักพัก
ทําการนานาขายอยูในที่นี้เสื้อผ้า ๓ ฤดูตลอดปี พระศาสนาจะส่งเข้าไป
บืนทาบในเมือง เห็นมหาวนาฎิชแล้ว ทรงยิ้มพระาย พระอน ใน
เห็น จึงทูลถามเหตุ พระองค์ทรงบอกว่า มหาวนาฎิช ไม่เคลื่อนยิ่งถึง
อันตรายแห่งชีวิตของตน มัวคิดแต่จะพักขายของอยู่ในที่นั่นจึงไป
ได้ออกสัปดาห์เดียวกันนี้ พระอนทักตรบความแล้ว ทูลบูชาพุทธานุมัติ
ไปบอกให้เขารู้ตัว เขารู้สึกตัวแล้ว ทําบุญตลอดสัปดาห์ ได้สำเร็จ
โสลาดไปผล ถึงวันที่กำหนด ตายไปเกิดในดูสิทิวินาม ตอนที่ตรัสละ