การดำเนินเรื่องในอาภรณ์มะแปรง : หน้า 229/278

ประโยค – อันดับอาภรณ์มะแปรง - หน้าที่ 226 หนึ่ง เป็นคนนี้ก็เอา เขาพบต้นไม้แล้วคิดว่าเรามอยเสียดสักกู่ไว้ คิดดังนี้แล้ว ก็อนไกลบ่าย ฝ่ายคนอื่นหาไฟแล้วจะกลับ เห็นมานพนั้นกลับจึงปลุกให้ตื่น เด็กลูกขึ้นจ้างร่ม อย่างที่เรียกว่ำจิงกู่ ปีนี้บนต้นกุ่มก็กลัด ๆ หักไปพักมาดึง อารมย์รับ ถึงกุ่มที่คิดดูถูกดำา ดาแตก เอามือหนึ่งกุมมันต์ ดาว มือหนึ่งหอมกุ้งกีงุ่มสดตอนพวกเพื่อนมา วันนี้นี้มามาเจาะอาจารย์และศิษย์ไปในงานที่บ้านไกลเข้าพรุ่งนี้ จำต้องออกแต่เช้า ๆ จึ่งสั่งให้คนครัวทำอาหารไปกินกลางทาง คนครัวลูกขึ้นแต่เด็ก คว้าเอากุ้มสดที่งบ้างบนวันนี้ไปทำไฟ ไฟไม่ดี ฝ่าถ่อเสื่ออใจ จนพระอาทิตย์ขึ้น อาหารยังไม่เสร็จ สายเกินไป ไปไมทันเวลาที่รับเขาไว้ ท่านอาจารย์ตีสาบโมกข์ทรมูลเหตุว่า เพราะมาผุ่นมน้อยนั่นหักกุ้มสด ๆ จึงตำนิโทษ แล้วกล่าวว่าว่า :- ๔๒๒ โย บุพเฟ กรณีณี ปัจจา โส กาตุมจฺจติ วรุณภุญฺญ อภิฺโช ส ปฏิ อนุปฺปติ. ๑๕๒. ม. ๗/๑๔๔. ชา. ๒/๑๘