ธรรมะและการละชีวิตตามพระวินัย : หน้า 133/278

ประโยค 3 - อันดับธรรมมะแปล - หน้า 130 ยอมละชีวิตไป เช่นการปะทะพระวินัยให้ยอมละชีวิตไป ดีกว่า ประพฤติง่วงสงบที่พระพุทธเจ้าห้าม ในเรื่องนี้ แม้ในอดีต- กาลล่วงมาถึง เช่นพระเถระองค์หนึ่ง ในวันวันประเทศ ผู้นิ่อ และโคตรอรินไม่ปรากฏ รักษาพระวินัยญาติครั่งครัด คือท่านถูก พวกโจรจับเอาตัวไปได้ แต่พวกมันไม่ฆ่า ครั้นจะปล่อยตัวตามา พวกมันก็เกิดความว่า พวกมันไม่ฆ่าท่านไว้ด้วย พวกมันก็แรงว่า จะมาบอกความที่พวกมันชุ่มช่อนอยู่นานใคร ๆ อัน จะเป็นเหตุทำอาชีพของพวกมันเสีย พวกมันจึงบัดทนไว้ด้วย เววัสซ์ ให้อนแตรอุกลางป่า ท่านถอดสัตว์ปฏิญาณ คงนอน แถวอยู่ตามที่พวกมันมั่นใจ เจริญวิปัสสนาไปสิบ 3 วัน ได้บรรลุ พระอนาคามผลทั้งหมดนั้นแล แล้วอมตายด้วยอากราอย่างนั้น จิติด จากนั่นไปเกิดในพรหมโลก ยังมีพระเถระอีกองค์หนึ่ง ในความฟันธิวิธี ถูกพวกโจร มัดให้ออนแตรอยู่ด้วยอาการอย่างนั้นอีก คงถือสัตย์อย่างนั้นเหมือนกัน ถึงเมื่อไฟป่าไหม้สมมาอยู่ ท่านก็ได้ดันให้เขาวัดอุตจาก เพื่อหนี ไฟเลย กลับตั้งใจเจริญวิปัสสนา ก็ได้รับธรรมวิสุทธิ เป็นผู้มี คุณวิเศษอุดิอุดิระสมอด้วยชีวิต เจริญพานาแล้ว ไฟจะมีไหม ถามมา ๆ ก็เลยทำการอปนินไก่ก เขาท่านนั้น เรื่องของพระเถระทั้ง ๒ นี้ ยอมละชีวิตไป หายอมละสัตว์ปฏิญาณ ไม่ เพราะเหตุในพระศาสนาท่านสอนกันอย่างนี้ จึงได้มีคำถามโลก ๆ กล่าวกันอยู่ว่า “ เศษพออายเสียสติ” และมีคำพูดเป็นกาล สำหรับ เป็นหัวใจของนักวิญญา :-