การอุปสมบทและความเชื่อในพระพุทธศาสนา : หน้า 257/278

ประโยค 3 - อันดับคาถรรมแปล - หน้า 254 บวริวงไปจำพรรษาในตำบลนั้น สังพระโภคิสิกผู้เป็นเจ้าถิ่นไม่ให้ บอกให้ชาวบ้านรู้ว่าท่านเป็นพระอรรคสาวก เพราะเกรงว่าจะถูกกวน ไม่สบาย ครับออกพรรษาแล้ว ท่านลากกลับยังไม่ทันพ้น พระโภคิสิก กัดตีเดียนชาวบ้านเป็นเชิงคูในว่า พวกแกเท่ากับสัตว์จริงจัง พระ- อรรคสาวกมาอยู่ใกล้ ๆ ตั้ง ๓ เดือนก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้ไปแล้ว พวกเขา ทราบดังนี้ รีบตามไปถ่วยผ้า แต่ท่านไม่รับ จึงเอาคืนไปและขอ นิมนต์ให้กลับมาโปรดอีก ท่านรับคำไว้ ฝ่ายพระโภคิสิกกระนั้นว่า เมื่อท่านไม่รับขอให้เกรงเรา แค่ก็ไม่ให้ ขุน ๆ ในใจอันแล้ว ไม่ช้าพระอรรคสาวกทั้ง ๒ กลับไปอีก รับไททาน ฉลองศรัทธาความพระโภคิสิกไม่ให้ได้ เห็นไปว่าพระอรรคสาวกทำ หักหน้า จึงค้อนขอค่าน่าจะเป็นผู้มีกุได้รบสมานาม ท่านทราบว่า พระโภคิสิกไม่ชอบจิกลับเลีย ชวาบังอัยไม่อยากให้กลับ นั่นกับ พระอื่น ๆ บอกว่า ท่านถูกพระโภคิสิกค่ำอยู่ อย่างไร เขาทราบเรื่อง นี้เข้าไปว่าเธอ และให้ไปขอมมาเสีย นิมนต์กัลบอีก เธอไม่สู้จะ ด้อนกัน ยอมไปขอบามินัมตัลกลับ ท่านหากับไม่ จึงกลับมาบอก ชาวบ้าน ๆ เก่งจัด ให้เธอไปเสือกาสำนักสงเง่ เธอไปฝ่าพระพุทธเจ้า ทูลกล่าวโทษพระอรรคสาวก พระองค์คัดค้านก็ยังยืนยันวาเห็นประจักษ์ เอง คนอื่นไม่เห็น ดังนี้ เธอร้อนอยู่เช่นกัน เพราะค่าพระอรรคสาวก เกิดผุดขึ้นตามตัวคล้าย ๆ บุกลวก แต่ไม่ใช่ โด ๆ ที่แตกหนองเผาะ เพราะไม่ลงเจ้ามู้เขากน่อย ๆ นี้ได้ โอกาสสราวพระเทวะตกแตกคณะ จากพระพุทธเจ้า เธอจึงเข้าไปอยู่ในคณะนั้น ครั้งเมื่อพระอรรคสาวกไป