ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค 1-2: มีอาการปางตาย จึงกลับรู้สึกความผิดของตน ใครจะมาฟังสมเด็จพระพุทธองค์ อ้อนวอนสาวกของตนให้ช่วยหนาม พวกสาวกปิดเสียง
ประโยค 3-4: เธอฟังอ้อนวอนแล้วๆ เล่า ๆ พวกสาวกอดรนทนไม่ไหวจึงช่วยกัน หมมาม ความทราบไปถึงพระองค์จึงตรัสว่า เทวะคตะไม่ได้ฝ่าเรา ภูกษ์ทั้งหลายหมื่นมาราบทูลอยู่ว่า เทวะติดถิ่นนั้นแล้ว ถึงนี้แล้วใกล้เข้า
ประโยค 5-6: มาโดยลำดับแล้ว ลัดความว่า จะถึงไหนซึ่ง ทำอย่างไรเสียก็ไม่ได้เข้าเป็นแท้ ตลอดจนกระทั่งถึงขอบสะ โบกฤษณ์ใกล้วัดพระเชตุวันก็ยังไม่ได้เข้า
ประโยค 7-8: ถูกฐานสุขภาพที่นั่นเอง เธอได้เข้าไปสู่แผนดินโดยลำดับ ตั้งแต่ขอเท่า เขา สะเอว ราวนม ลำคอ เมื่อธรรมสนลงไปบนกระดูกกงดึงพ้นพื้นดิน ได้สติพูดกล่าวคาถานี้ เป็นการแก้ตัวว่า:-
[ ๔๙] อโมนี อสุสิตี คมคูปกคลุ้ม ข้าพระพุทธเจ้า ของถึงพระพุทธเจ้าเทวตาธิ น นรมกุมารธี พระองค์นั้น ผู้นำอัครบุคคล สมุทดกัญ สตปุญญาลูกบุณ เป็นเทพยิ่งกว่าเทพ เป็นสารติแห่ง ปาเฉภ พุทธ สรณ คติสุดัง นรชนพึ่งได้ มีพระรสมัคตภิขา เป็นผู้มีบุญลักษณะตั้งร้อย ว่าเป็น ที่พึ่ง ด้วยกระดูกเหล่านี้ตลอด ทั้งชีวิต.
ประโยค 9-11: นั้นว่าก็สมเด็จพระนรมาศสดา ทอดพระเนตรเห็นฐานอย่างนี้ แล้ว จึงได้โปรดให้พระเทวตบวช คือว่าจะพระเทวทัตไม่บวช
วันที่ ๔๙. ม.ค. ๑/๑๓๙