พระปฐานามมีกิตติสโลระ : หน้า 228/278

255 อภิชาติ โอปปมาชิโด ผู้มีใจเดียว ไม่ประมาณ มุนิโน โมบปโตล สุขโต เป็นผู้ศึกษายู่ในทางรู้หลาย โสภา น วณาตติ ตาทโม เป็นผู้คี สงบเรียบแล้ว มีสติ อุปสมฺปตุตสต สตา สติโม. ทุกเมื่อ ย่อมไม่มีความโศก. 13. เรื่องพระปฐานามมีกิตติสโลระ มีเรื่องกล่าวว่า กลุญครชาวเมืองสาวัตดี พร่นอออกบวชหลายคน บวชแล้วเรียนกันมั่งฐาน ไปทำความเพียรในปา เหลืออยู่บ้าง เดียวรุ่งเรือง พวก ที่ไปบรรพุระอันต้นแล้ว กลับมาทูลคุณที่นได้แต่พระศาสดา พระองค์ ทรงทำปฏิสันถารปราสัยด้วยอย่างน่านับถือ อบอีต ก็เหลืออยู่นั้น นิแล้ว กระหยิ่มจะได้รับคำเช่นนี้บ้าง ตั้งความเพียรในคืนวันเอง เดินจงกรม ไปวจนสว่าง วงจัดเข้ามาลงทาง ร้องเดี๋ยดโคร พวกเพื่อนพากันมาดู จัดแจงหาทุกหยากายยามสายเลยไปในทิศมันไม่ทัน พระพุทธองค์ ตรัสถามทรรบเร่งแล้วทรงเล่านิทานวรรณุฐนุชาศว่า:- [ วรุตฺถุกุฏฐาค ] ในอดีตกาล อาวาชัยสำปาโมกข์ในเมืองลักษณา ในคราว ค้นหารัฐ สอนศิลปะแก่ผู้ประมาณ ๕๐๐ คน วันหนึ่งพวกเขาออกไป ป่าหาฟืนมาใช้ ถึงป่าแล้วต่างเที่ยวหาฟืนกันทุกคน เว้นแต่หนุ่มน้อยคน