เรื่องโคจิกเถะปรีนพิพน : หน้า 128/278

ประโยค ๑๑ เรื่องโคจิกเถะปรีนพิพน มีเรื่องเล่า สมเด็จพระบรมศาสดา เสด็จเข้าไปอาศัยเมืองราชคฤห์ ณ วันพุธวัน มีนาคมเดือนพระองค์ ให้พระองค์เสด็จไปดำเนินหามพระโคจิกเถะ ด้วยว่า พระเถระนั้นทำงานให้เกิดขึ้นได้แล้วเสื่อจากกาม็น นั้นน้อย ๆ นักกราบใจ จึงนำมีมาจะเชือดคอ คอ อาศัยเหตุอย่างนี้ พระองค์จึงได้ทรงปลดความบริบูรณ์พาของโคจิกเถะ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า :- " แต็ด สมปุณิสถาน" อุปมาทวิาริน สมมุคุณญ วิญุตาน มาโร มุคุ น วิญุติต ." แปลอีกอารามความตามพระธรรมเทศนานี้ว่า " มารมั้งค่าวอยู่ด้วยกำลังและกำลังความคิดกออย่างทุกชนิด ก็ไม่พอ ถือไปไม่ได้ประสบหมายความว่าไม่เห็น ซึ่งทางดำเนินของพระอธิษฐานทั้งหลายผู้บริพาน ไปแล้ว เหมือนอย่างโคจิกุลุด บ มีญาณอันไม่ตั้งปฏิสนธิบริพบแล้ว ซึ่งเป็นผู้มีศิลบริบูรณ์ ผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาณ กล่าวคือความไม่อยู่ปราศจากติ ผู้ชอบโดนเหตุ โดยทันทีโดนแล้วพัน ไปด้วย วิญุตั้ง ๕ เหล่านี้ คือ ตงควิญุต ๑ วิญุตามนิวิมุติ ๑ สมุเน- วิญุต ๑ ปฏิสสาทวิริยมุติ ๑ นิสรณาวิญุติ ๑. แท้จริง เรื่องแห่งพระเถระนั้น มีความผิดขาดออกไปอีกฉันว่า ท่านผู้มีอโศกนั้น อยู่ในกลาลประเทศข้างเขาลิสลิ เป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว มีความเพียร มินส่งไปแล้ว ถูกต้องเจโวมุตติที่เป็นฤปธรรม อโนบุคคลจะพึงได้ชั่วมัยชั่วคราว แล้วก็เสื่อไป