พระอุทานและบทเรียนจากเทวดา : หน้า 227/278

Here is the OCR result from the image: ประโยค ๓ - อัตราการอธิบายแปล - หน้าhost 224 [๕๐] พูฎิโ โส วิฑูฎเฑอญ เขาไปสู่ชบบอันอื่นแล้ว อวด อ้างไว้ อนุจ ชนป โคโต มาก อนุวาทคุณความ ทฤษฎี (นาย) ตามมาแล้วลงโทษเอา คุณช โภค กฎษก. กินข้าวเถิด กฎษกะ !. ๒๒. เรื่องพระอุทาน เทอญ มีเรื่องเล่าว่า พระขินาสพลองค์หนึ่งอยู่ในไพรสณฑ์ ท่านมีอทาน ที่ชื่นใจอยู่ ๒ คาา มักออกอุทานอย่างนั้นเสมอ แม้ประกาศัมสาละ ในวันอุโบสถ ก็กล่าวคาถานั้น ทวยเทพเจ้าได้ยินแล้วพากันร้องร้อง สาธุกาเสียงสนั่นหวั่นไหว ภายหลังมีภิณุภัณฑ์พระไตรปิฏกปกุชุม ๒ รูป พาริราชไปในที่นั่น พระอจาททานเศระผู้เป็นเจ้าภูมิ ทำการต้องรับ บั้งสู้ แสดงความอินดีรีว่า พวกมดก็ได้พึงธรรมภิทูปฏิภาอ ถึงคนฟัง ท่านบอกว่าไม่มีมมีแต่เทวดา เมื่อเทวดาเบื่อซ้องสาธุกา บั้นล้อสันนั่นดง ในวันอาสฬสจงอาราธนาท่านทั้ง ๒ สวดและ เทศนา จงไม่มีเทวดาสาธุ เ ชกให้จนแก่ผู้แสดง ท่านอจาททานเศระ จึงเป็นธรรมาชน์คาถากามคฺ ในเวลาจบ เทวดากันช้องสาธุกา สนั่นป่า พวกวิริกาพากันว่าเทวาคุ้มโบโลนะะ ภูมิฤทรงพระไตรปิฏก แสดงมิใช่สาธุ ส่วนหลวงตาแสดงคาถาเดียวเท่านั้น สาธุกันนั้น พวก นักกลับวัดทุกความแต่พระศาสดา พระองค์จึงตรัสเป็นโจมความว่า คนพูด มาก ไม่ใช่ผู้งงธรรม ผู้ปฏิบัตินั่นแหละ จึงชื่อว่าผู้งงธรรม ก็ทาา อทานที่ชี้นไออพระเกษนั้นว่า:- ๕๐. ธม. ๑๗/๒๓. ฆา. ๒/๒๖