อันตราคาธรรมบทแปล - หน้าที่ 153 : หน้า 156/278

ประโโยค - อันตราคาธรรมบทแปล - หน้าที่ 153 สำเร็จแล้วก็เริ่มทดลองศิลป์ เลือกหาสัตว์ที่ไม่มีเจ้าของ หรือคนที่ กฎหมายคุ้มครองไม่ถึง ในขณะเดินไป เห็นวัวตัวหนึ่งไม่กล้า เพราะ มีเจ้าของ เดินต่อไปอีก เผอิญพระปัจเจกพุทธเจ้าชื่อสมุทร ม า ยืนคอรับปิดปากอยู่ที่ประตูเมือง เข้าใจว่า คนนี้แหละ ไม่มีมารคดีบิด ทั้งกฎหมายคุ้มครองไม่ถึงจึงดักรอนขุทฺษูฬ พระปัจเจกพุทธเจ้า เจ็บปวดแรงกล้าเทาะกลับไปบรรศศา ชาวเมืองไม่เห็นท่านมารับ นิบาตมาดตามเคย เข้าใจว่า “ป่วยไข้” ไปดูเห็นท่านปรุ่งพนพานเสีย แล้ว จึงร้องให้เศร้าโศก ชายนั้น พลายไปก็ไปขาด้วย เมื่อเห็นท่าน แล้วว่าจะได้ เพราะวรรณกรรมหรืออย่างไรไม่ปรากฏ พูดออกมาว่า ผู้เอง ที่เราประลองวิชา คิดกวดเข้าช่องๆ คนเหล่านี้กำลังเสียดายใจ พอ ได้จุนเลยช่วยกันด่วนตาย เพราะกรรมที่มาพระนัน เขาไปดักในอจิ หมาใหม่อยู่นั้นแน่ดิ สูหนึ่งหนึ่ง หนึ่งพันกัน กระมังเหลือ จึง ต้องมาเกิดเป็นสัญญูปรออยู่บนดอกบา้นขบฎฏ วันที่หนึ่ง พระมหาโมคลัลลานะ กับพระลักษณ์เรณ ลงจากกุญแจนั่น ฝ่ายพระมหาโมคลัลลานะเห็นมันเปลก คือสูงเทยาวร ๑๐๐ เส้น มี ก่อนหลีดกลิ้งเป็นไฟ รวง ๆ หมื่นกาตุ่มของแตกแล้วแตกอีก เกิดขึ้น ใหม่ นำอัศจรรย์ จึงกล่าวว่า:- ๔๕ สุตฺฏิภูฏฺฐานสถานี คือนเหล็กครบ ๕ หมื่น ปริญญานี สุผูเภา บริบูรณ์โดยประการทั้งปวง สีสว ดูอยู่ narrated ย้อมตกลงสู่ศรีระทะนง โอภิณทนุต ตมดก. มันต่อของศรีระทั้งนั้น. ๔๕. ชม. ๑/๑๕๕