ประโยค ๓ - อันตราคามรมนบเปล่า : หน้า 91/278

ประโยค ๓ - อันตราคามรมนบเปล่า - หน้าที่ 88 [๒๒] (ในที่นี้แล แม้พระเทเร ) สาธุสาธุกฤเมติทุตตะนัง จุฬาปินตกษะนินมิตตเป็นพระภิกษุ นิรมิตวาณ ปุณฺโโก ตั้งพ้นแล้ว นั่งในอฺมพวันวิหาร นิสติ อนุเวน รมเม อันนี้เร็นรมย์นัน ยาว กาลปุปฺผวน. จนกว่าเขาจะมาแจ้งเวลา (ให้ไป ฉัน) พระองค์โปรดฺนบน รู้ว่ามีคนมามาดตามามาตัว จึงมอบคาถาให้พระ ฉันตั้งพับ มีร่างละมัยคล้ายคลึงกัน เขามาเห็นก็อะไ ล ไม่ ทราบว่าใครเป็นใคร เพราะมารูปนึก สมเด็จพระบรมศาสดา ทรงอธิษฐานให้เขาไปฉันชื่อ รูปไหนขอรับ ให้พระนั่นนามา ครั้นไปถามหาอต่างองค์ ต่างรูปต่างกันรับด้วยกันทุกวัว่า เรา ชื่อฉุปนตกะ คนที่ไปหาก็เลยเอาตัวเองไม่ได้ พระองค์จึงทรงบอก อวยใหม่ว่า รูปไหนขามรับก่อน ให้ตามตัวรู้นั้น ๆ ที่มันสำเร็จ ได้ดังมา เมื่อพระฉันแล้ว สมเด็จพระบรมศาสดา ทรงมอบให้ พระฉุปนตกะเป็นผู้อื่นโมทนา พระองค์ท่านโมทนาในครั้งนั้น จง พระใดปรกฏธรรมให้กระจ่าง รวกันดรุณกสรแผ่นนาอหนะ ส่วนพระองค์เสด็จกลับ ทรงบำเพ็ญบุญกิจกำไปตามหนที มีประทาน พระโอวาทแก่หมู่ภิกษุเป็นต้น. ครั้นสายันหศกย ภิกุฑ์หลาย นั่งสนทนากันในโรงธรรมสถาน ปรารภพระคุณของสมเด็จพระบรมครูเจ้า ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย !