การปฏิบัติธรรมและการทำบุญ : หน้า 170/278

ไม่ขาด ต้องชำ 2-3 ครั้ง ทำให้ลำบากและทุเรมาคม จึงถูกปลดคราเสีย เขาไม่เคยได้ใช้ออกของและบริโภคเลย ครั้นออกแล้วจัดแจงนำนำเต่า ให้เขาเตรียมอาหรอย่างดี คือ ข้าวต้มนมสดปรุงกบเสียใสให้ เวลานั้นพระสาริฐ์ออกจากสมาบัติ ใครครูญญาผู้ควรสงเคราะห์เห็นเพชมดนั้นจึงนึกที่ประตู เขาหินพระเภระเกิดศรัทธา เรารับราชการมาไม่ได้ท่านูญเลย ต่อคนเสียมา ของเรากับนี้ พระเภระก้มควรถวาแล้ว จึงหลีกสำลออกไปบนอัน พระเภระมังฉัน เมื่อท่าน ฉันแล้วอนโมทนา เขาวิคถึงกรรมเวรไม่คั่งใจฟัง ท่านจึงไม่เลียงถึงเหตุ และซักว่า มาฆนั่น มาฆอหรือใครใช้ เมื่อเขาใช้ เราจะบาได้หรือ ? ตกเกิดต่อข้างโง่ ไม่รู้ว่าท่านพูดเอาใจ เพราะเขาให้ก็ต้องบาปเหมือนกัน แล้วเข้าใจเองว่าไม่บาบ ตั้งใจพธรรมต่อไปเกิดความเห็นชอบเนีอถวพระโสดดิมรร ในขณะพระเภระกลับเดินไปส่ง กทัลกถุงบ่าวชนตายกลางทาง ภิกษุณนานกันในโรงธรรมสถัยด้วยเรื่องราวของเพชมดมา และจนว่านตอนแล้วไปเกิดที่ไหน ? สมเด็พระศาสดาเสด็จมา ทรงเสี่ยงว่า เขาไปเกิดในสุคุะ moisture (ชุดต) เพราะได้กลายมนตริ ฟังธรรมเกิดอนุโลมญาณ (ต้นร้ายปลายดี ) แล้ว ตรัสพระคาถาว่า :- [ ๑๙๑ ] สุภาติ สุขิตวาน นครา โภฺมกโต แล้ว ๑๙๑. ๔๕ ว.