อันตราคามธรรมบท - หน้าที่ 42 : หน้า 45/278

ประโยค ๑ - อันตราคามธรรมบท - หน้าที่ 42 [ ๑๒ ] ธมโม หาว รกฺขติ ธมฺมวจฺจิรํ ธรรมแต่อย่อมรักษาผู้ประพฤติ ธรรม ธรรมู่ สุติญาณ สุขาวหาติ ธรรมที่บุคคลประพฤติดีแล้วม่อม นำสุขมาให้ เอาสันสิสโล ธมฺโม สุจิณฺเญ ความนำสุขมาให้ เป็นอานิสงส์ ในธรรม ที่บุคคลประพฤติดีแล้ว น ทุกฺขี Tät ธมฺโม ผู้ประพฤติดีธรร ย่อมไม่ไปสู่อกุศล สมเด็จพระผู้มิพระภากเจ้า เมื่อจะทรงเปลืองวะทวีว ทรง ตั้งอปติสภากับโกศิลิกให้เป็นพระอธิษฐานเพราะเห็นแก่หน้า จึงได้ ทรงเล่าเรื่องของท่านอัญญาโศกฺโณฏฺฐฺูวะว่า ได้ทาบูนตั้งความปรารถนา ไว้เพียงเท่านั้น แล้วทรงเล่าเรื่องพระยะ สาขพระยะพระวาทวคึย์ และเหล่าภูติ ๓ พี่น้อง ตามที่ปรากฏอยู่ในเรื่องแห่งท่านนั้น ๆ ก็เพียง เพื่อจะสำเร็จแก่พระอรหันต์เท่านั้น เพราะเหตุนี้นั่น เรียกว่า ทรงตั้งพระ เห็นแก่หน้าเท่านั้น แล้วทรงเล่าเรื่องพระอัครสาวกน ๒ ว่า ใน พุทธกาลแห่งพระอโนทมวส ในจันทรวคิณดร สุรินทร์ริด เป็นนาบพระ ชื่อสาระ โมคคลละนะแก่เป็นกฎหมายจิอีสระตะ เธอกว่า ๒ นี้เป็น สหายร่วมกันมาแต่ครั้งนั้น สมัยหนึ่งสหมานน พบความที่อัดภาพนี้ จะรู้เห็นได้ ก็แต่ในโลกนี้เท่านั้น ในโลกหน้า หารู้ว่าจะเป็นอย่างไร ไม่ ความทีจะต้องตายนี้ และเป็นที่แน่แท้ เพราะบารมีความว่า สมนิติ ไม่เป็นแก่สารอะไร ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ จึงไปชวนสิวัตรตะผู 13 ม. ๑/๕๕ ชา. ๕/๕๕๐