สุภาษิตและการสอนใจในประวัติศาสตร์ : หน้า 59/278

ประโยค ๑ - อินทฺราคาสงฺฆมหาเปลา - หน้า ที่ 56 ออกอาหาร บริโกอิ่มแล้ว เดินกลับมาถึงที่เคยนอน สุขข จึงออกเดินเสาะหาอาหาร พบเข้า มีความกลัวเป็นอย่างยิ่ง จนหนี้ไม่ทัน จึงไปหยบลงข้างหน้า ขอบอกเป็นข้า ตามแต่พระราชสีห์จะให้ พระราชสีห์ถึงพาไปสั่งไว้ในถ้ำทองดังกัน ได้กินเนื้อสัตว์ที่ พระราชสีห์หามาได้เป็นนิตย์มา ภายหลังสุขในจึงออกกำเริบขึ้น คิด เอาอย่างพระราชสีห์ พระราชสีห์ทรงความไม่มีหวัง และกล่าว ว่ามิใช่วิทยาของท่าน เป็นวิษณุแห่งสัตว์เกิดในถิ่นราษี แม้พระยาย ราชสีห์ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง คิดออกเที่ยวจับสัตว์ใหญ๋ วันหนึ่งไปพบช้าง เข้า ก็โผเข้าใส่ กระโดดจะกัดจะพอง กระโดดพลัดตกลงที่เชิงเท่า ช้าง ข้างก็ระทบทะบะโผลศรีะแตก เหนียวบ่าเสียงละเอียด เอาชีวิต มิได้ พระราชสีห์เดินไปพบสุขในจึงออกกัน จึงกล่าวคำยืนยันมันนั่น ผู้ยอออกอาณาโดยไม่รู้จักประกาศตนเป็นนาคดังดังว่า:- [๔๓] ลิขิต ฉัน นิปลูติา ไปข้อนของท่านถูกชำขี้ มณฺฑโภ จ วิตกฺโล หัวมองก็กูจะคะทีบแล้ว สภุพา ฉ พาสุก ภูคา และซีโครงของท่านหกหมดแล้ว ทานุ สมุจ วิริจิ. ครวางน้ำมันนำจะชี้เพื่อน ! สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงปรารภถึงอดีคำที่มีกล่าวกัน อย่า พระเทวทัตเป็นคนอเนกบุญ ไม่รู้จักบุญคุณ แม้ สมเด็จพระบรมศาสดา เป็นผู้มีพระคุณปการที่สูงประมาณปีได้ ๓๓. มจฺ จ ต นิปลูติา ไปข้อนของท่านถูกชำขี้ มุตฺตโโก จ วิตกโล หัวมองก็กูจะคะทีบแล้ว สภุพา ฉ พาสุก ภูคา และซีโครงของท่านหกหมดแล้ว ทานุ สมุจ วิริจิ. ครวางน้ำมันนำจะชี้เพื่อน ! สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงปรารภถึงอดีคำที่มีกล่าวกัน อย่า พระเทวทัตเป็นคนอเนกบุญ ไม่รู้จักบุญคุณ แม้ สมเด็จพระบรมศาสดา เป็นผู้มีพระคุณปการที่สูงประมาณปีได้