อันตรากรรมเทพ : หน้า 138/278

ประโยค ๑-๓ : อันตรากรรมเทพ- หน้า 135 "พระสมุทธสุดีคลับ คุณนา สายดิ่งทิ้งทอดมา หยังได้ เขาสุขอธวัช กำหนด จิตมนุษย์นี้ไชร์ ยากแท้ยังถึง" ถ้ายังเป็นเรื่องของกิเลสสัญญาในใจอีกต่อหนึ่งแล้ว ไม่ใช่สียของปุณช จะล่วงรู้เลย ถึงสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ก็ได้ตรัสไวแล้วว่า " สทธิ อนุสุข ปณฺฑิต " ความเมรุสุข ฯลฯ ความไม่สุข ฯลฯ เป็นของเฉพาะคน ดังนี้. มารนั้น ไม่ล่วงรู้สียของพระโศกีเกาะว่าเป็นอย่างไร จึงเทียว แสวงหาดวงวิญญาณของท่านอยู่ เมื่อว่านทานปริานพานเสียแล้วก็ ล้นท่า พระโบธนาจรเข้าอย่างหลาย จึงได้กล่าวว่า:- [๒๗] ตสฺส โลกปริตรสฺส เมื่อมรันนี้ มัวแต่เศร้าโศกเป็น เบื้องหน้า วิญฺญู กถจา อตฺถสฺส พินิจได้พลัดตกไปเสียจากรัษ์แล้ว ติเต โส ทุมฺโม ยกฺโข ลำดับนั้น ยกขึ้นเสียใจ ติเตอวานุตฺรยาย๏ หายไป ณ ที่นั้นนั่นเอง. ๑๙. มธ. ๓/๕๘ พ พระมหาเจ็ม เขมวราโม แสดงจบเพียงนี้)