อนุศาสตร์บทแปล - บทที่ 255 : หน้า 258/278

ประโยค ๑ - อนุศาสตร์บทแปล - หน้า 255 พากษ์ที่ถูกพระเทวทัตเลี่ยกล่อมไปคือมาได้ พระเทวทัตล้างลับพระโศกาลิกิจเอาเข้ากระแทกกลองไปแล้วบอกว่า พระสาริฎฐ์โมคัลลานะพาพระไปหมด บอกแล้วว่า อย่าเบพระปรารณาลาภ ๒องค์นี้ คงนี้ เธอเป็นคนปากร้าย ถึงกับพระธรรรมิงไม่อยู๋ ให้ช่องแกเธอไปเกิดในปุมมรต ภิกษ์โจทกันถึงเรื่องนี้ พระศาสดาเสด็จมาวรัสเรื่องเตาไม่สำรวมปากในจงชาดกว่า:- [ กัจจชกาด ] ครั้งอดีตกาล มีตั๋วตัวหนึ่งอยู่ในสระใบทีมพนต์ ผูกสมัครรักใครเป็นเพื่อนกับลูกงสี่ ๒ ตัว ลูกหงสี่คนเต่าไม่กัญจวนในภูมิขิจตกูกอึ๋นเป็นที่อยู่ของตน เต่าคลง แต่ตนไม่เห็นทางไป หงสี่ว่า ถ้าจะวางปากได้ไปได้ เต่ารับรอง หงส์ให้ตาใบไม้ตอนกลางไว้ สองตัวข้างปลอดตัวล้างจงบินไป ตอนไม่ผ่านราชนิวาศพระเจ้าพาราณส เด็ก ๆ เห็นเต่าเหาะ จักจะโหนกันว่า หงส ๒ ตัวหามเต่า ๆ เต่าเอียงดังนี้ก็ฉะ ขึ้นปากจะว่าถ้าเพื่อหามไป กงการอะไรของพวกเจ้านี่ เรื่องนี้ล่ะ ทุกฐิติเด็กเปรด ดังนี้ แต่ไม่ทันพูด พอขยับไม้ก็สุดลงในพระสนหลงแตก ๒ ชิ้น พระเจ้ะแผ่นดินเป็นผู้ครั่งสมเหลือประมาณ ทรงเห็นเหตุการณ์นั้น จึงคริสามปุรติว่าจะ เรื่องเป็นอย่างไร ? ฝ่ายปุริห์ใครรู้บ่แล้ว ได้ช่องจะทูลให้พระเจ้าแผ่นดินเห็นโทษใน การพูดมา จึงกล่าวว่า:- [๑๒๒] องวิ วด อุตตาน พูทโธ่ ! ม่าตัวเองได้ ๑๒๒. ธม. ๔๕๓. ชา. ๑/๒๕๕